زن، همیشه فقط یک فرد در جامعه نبوده؛ او سازنده فضا، روح و فرهنگ یک ملت است. حجاب او نیز، فقط یک «لباس» نیست؛ نشانه‌ای از نوع نگاهی است که زن به خود، به بدن خود و به جایگاه خود در دنیا دارد. از طرفی، آنچه زن انتخاب می‌کند، تنها به خودش مربوط نمی‌شود، بلکه آینده یک خانه، یک نسل و حتی یک سرزمین را شکل می‌دهد. از همین‌رو، هیچ مسئله‌ای درباره زن، فقط یک موضوع شخصی و فردی باقی نمی‌ماند. آنچه یک زن امروز برمی‌گزیند، بازتابی در فردای جامعه خواهد داشت.

«حجاب» در منطق اسلام، پیش از آنکه امری صرفا پوششی یا رفتاری باشد، یک مسئله انسان‌شناختی و برآمده از نوع نگاه انسان به خود، جهان و سبک زندگی است. نخستین نکته‌ای که باید فهم شود این است که در دستگاه معرفتی اسلام، زن و مرد هر دو دارای نوعی حجاب خاص‌اند و خروج از حدود مقرر برای هر یک، بی‌حجابی تلقی می‌شود؛ بی‌آنکه تفاوتی میان زن و مرد باشد. بنابراین، تحلیل حجاب باید از سطح احکام به سطح مبانی انسان‌شناختی، فطری و تاریخی عبور کند و به پرسش اساسی‌تری پاسخ دهد: انسان امروز بر اساس کدام عقلانیت زندگی می‌کند؟

بحث حجاب در ایران، اگرچه گاه در سطح قانون و الزام اجتماعی مطرح شده، اما حقیقت آن در ساحت فرهنگ و معنا شکل می‌گیرد. هیچ جامعه‌ای با تکیه بر اجبار نتوانسته است سبکی از زیست را برای همیشه تثبیت کند؛ آنچه ماندگار می‌شود، «باور درونی» و «پذیرش فعال» است. از این منظر، مسئله حجاب بیش از آنکه موضوعی انتظامی یا حتی فقهی باشد، یک پروژه فرهنگی بلندمدت است که نیازمند مهندسی ترویج و بازآفرینی گفتمانی است.

با پیروزی انقلاب اسلامی ایران و شکل‌گیری حکومتی مبتنی بر مبانی و مواضع اسلامی، حجاب به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین نمادهای ایرانی ـ اسلامی مطرح شد؛ نمادی که نیاز چندانی به تعریف ضرورت یا چیستی خود نداشت، زیرا صرف آگاهی از پیوند عمیق میان دین و حجاب، لزوم التزام به آن را برای عموم روشن می‌ساخت. آموزه‌ای که اگر چه در ابتدا نیازی به تعریف و اثبات نداشت اما امروزه آموزه حجاب این امکان و قابلیت را دارد تا با مورد هجمه قرار گرفتنش نظام حاکم تغییر و دچار تزلزل و دگرگونی شود و تنها راه برون‌رفت آن باز تعریف ماهوی آن است.

مسئله حجاب در سال‌های اخیر به یکی از حساس‌ترین میدان‌های فرهنگی ایران تبدیل شده است؛ میدانی که در آن هر واژه می‌تواند تاثیری مستقیم بر ذهن و احساس جوانان بگذارد. آنچه این میدان را پیچیده می‌سازد، نه فقط تنوع دیدگاه‌ها، بلکه غلبه شیوه‌های نادرست گفت‌وگو است. بسیاری از تنش‌ها و مقاومت‌ها نه از اختلاف نظری عمیق درباره ماهیت حجاب، بلکه از برخوردهای شتاب‌زده، لحن داورانه و فشارهای ارتباطی ناشی می‌شود. در چنین فضایی، ضروری است به جای روش‌های تقابلی، مهارت «گفت‌وگوی اقناعی» احیا شود؛ گفت‌وگویی که به جای برخوردهای احساسی، بر فهم متقابل، استدلال روشن و احترام واقعی به پرسشگری جوانان استوار باشد.

جنگ همیشه یکی از بزرگ‌ترین تهدیدها برای اقتصاد کشورها بوده است. زیرساخت‌ها آسیب می‌بینند، بازارها دچار اختلال می‌شوند، روند تولید و تجارت به‌شدت مختل می‌شود.

وقتی از «هوش مصنوعی» حرف می‌زنیم، تصویر چه چیزی در ذهن‌مان نقش می‌بندد؟ یک ربات بی‌عاطفه که محاسباتش از هر جهت عینی و علمی است؟ این دقیقا همان افسانه‌ای است که گفتمان مسلط فناوری عمدتا متولد غرب می‌کوشد آن را جا بیندازد.

جهان امروز شاهد نبردی خاموش اما تعیین‌کننده است؛ نبردی که سلاح آن «داده» است، میدان نبرد آن «ذهن بشر» است و جایزه آن «تسلط بر روایت‌های مسلط زمانه.» در این عرصه نوظهور، هوش‌مصنوعی به سپاهی بی‌مرز تبدیل شده که نه خاک که روح ملت‌ها را نشانه رفته است. اگر روزگاری استعمار کهن با زور سرنیزه بر تن ملت‌ها حکومت می‌کرد، امروز استعمار دیجیتال با سلاح هوش‌مصنوعی بر اندیشه و اعتقادات آنان چنگ می‌اندازد. در چنین شرایطی، وظیفه جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی نه تنها دفاع در برابر این یورش، که تبدیل این تهدید به فرصتی برای پیشروی و اثرگذاری است. این نبرد، جنگی برای تصرف قلب‌ها و اذهان است، جنگی که شکست یا پیروزی در آن سرنوشت تمدن‌ها را رقم خواهد زد.