اگر در مواجهه با پدیده‌های اجتماعی پیچیده، قرار باشد تنها یک چیز را بیاموزیم، آن چیز باید این باشد که ساده‌انگاری، بزرگ‌ترین دشمن فهم است. پارادوکس ظاهری «حجاب، هم یک مسئله است و هم نیست»، نه یک تناقض منطقی، بلکه دریچه ورود به قلمرویی است که در آن، صورت‌بندی‌های کهنه از کار افتاده‌اند و نیاز به خوانشی نوین، خلاق و چندبعدی احساس می‌شود.

وقتی از «هوش مصنوعی» حرف می‌زنیم، تصویر چه چیزی در ذهن‌مان نقش می‌بندد؟ یک ربات بی‌عاطفه که محاسباتش از هر جهت عینی و علمی است؟ این دقیقا همان افسانه‌ای است که گفتمان مسلط فناوری عمدتا متولد غرب می‌کوشد آن را جا بیندازد.

نگاشته کوتاه بر یک کتاب، تنها یک یادداشت تشویق‌آمیز بر حاشیه یک کتاب نیست، بلکه نقشه راهی است برای رهروان فرهنگ

نایینی نه تنها نافی حکومت فقیه عادل نیست، بلکه آن را عالی‌ترین و مشروع‌ترین شکل حکمرانی می‌داند. او در بخش‌های متعددی بر لزوم «نظارت فقهای عادل» بر قوانین مجلس شورای ملی تأکید می‌کند تا مبادا مصوبات‌شان با احکام شرع انحراف یابد

امروز، جوان ایرانی با تصویری که از خود می‌سازد، با سبکی که انتخاب می‌کند و با سوالی که ناخودآگاه می‌پرسد: «آیا زندگی‌ام باید شبیه این باشد؟»

سال‌هاست که موضوع انرژی هسته‌ای و به‌ویژه توان غنی‌سازی، در مرکز مناقشه ایران و غرب قرار گرفته است. از همان روزی که رهبر انقلاب صریح و روشن فرمودند: «انرژی هسته‌ای حق مسلم ملت ایران است.» مسئله تنها یک فناوری یا یک آزمایشگاه علمی نبود؛ بلکه نشانه‌ای از استقلال ملی و توان ایستادگی ملتی بود که نمی‌خواست آینده‌اش را در گرو اراده بیگانگان ببیند. همین جمله به‌ظاهر ساده، در دل خود بار سنگین یک گفتمان تاریخی را حمل می‌کند: گفتمان «ایران مستقل» در برابر نظم سلطه‌گر جهانی!

جنگ‌ها تمام می‌شوند، اما حافظه تاریخی مردم جنگ‌زده چطور؟ حقیقت آن است که آنچه در میدان رقم می‌خورد، اگر در حافظه جمعی ثبت نشود، به سرعت در هیاهوی روزمرگی محو خواهد شد. هشت سال دفاع مقدس ما به برکت همان حافظه‌سازی نهادی و روایت‌های مکتوب، فیلم‌های مستند، خاطرات و آثار هنری باقی ماند. اما امروز با تجربه «۱۲ روز دفاع مقدس»، پرسش تازه‌ای پیش روی ماست که این بار میراث جنگ در کجا و چگونه ذخیره خواهد شد؟

فضای مجازی دیگر یک پدیده جانبی در زندگی روزمره ما نیست؛ بلکه به بخشی جدایی‌ناپذیر از زیست فردی و اجتماعی انسان معاصر تبدیل شده است. کودکان و نوجوانان امروز در جهانی رشد می‌کنند که مرز میان واقعیت و مجاز، سنت و نوآوری، خانه و جامعه به‌طرزی شگفت‌انگیز در هم آمیخته است. همین امر تربیت را با چالش‌هایی نوین مواجه ساخته که نادیده گرفتن آنها، آسیب‌های عمیقی در آینده جامعه به‌جا خواهد گذاشت.