وقتی از ایران قوی سخن می‌گوییم، نخستین تصویر ذهن بسیاری، موشک‌های نقطه‌زن، سامانه‌های پدافندی یا میدان‌های نبرد فرامرزی است. اما در سایه آن اقتدار سخت‌افزاری، ستونی از قدرت ملی ایستاده است که کمتر در قاب دوربین‌های غربی می‌گنجد. همان دیپلماسی عزتمند. دیپلماسی‌ای برخاسته از یک عقلانیت تاریخی که نه‌تنها از مذاکره نمی‌هراسد، بلکه هر گفت‌وگو را به صحنه‌ای برای تبیین اقتدار بدل می‌سازد.

برخی کشورها ارتش دارند، برخی دیگر رسانه، برخی فقط نام. اما آنچه ایران را به «قدرت» بدل کرده، تنها ارتش یا دیپلماسی‌اش نیست؛ مردمی است که در سخت‌ترین آزمون‌ها، دست بر زانو نگذاشتند. ملتی که طوفان‌های سیاسی، اقتصادی و امنیتی را نه‌تنها از سر گذراند بلکه بدل به میدان رشد و آگاهی کرد.

ایران، همزمان که در میدان نظامی دست بالا را دارد، در میدان دیپلماسی نیز بازیگری بی‌جانشین است. از لبنان تا چین، از مسکو تا اسلام‌آباد، از بغداد تا دوحه؛ نام ایران دیگر نه‌فقط در افتخارنامه‌ها که در محاسبات دقیق راهبردی به‌عنوان «قدرت تعادل‌ساز» ثبت شده است. این یعنی ایرانی قوی که با تکیه بر عقل و عزت، صحنه را شکل می‌دهد. در جریان حمله ۲۳ خرداد، همه چشم‌ها به تهران دوخته شد. برای ارزیابی اینکه آیا ایران تنش را به جنگی تمام‌عیار بدل می‌کند؟

با آغاز عملیات وعده صادق ۳ از ۲۳ خردادماه، صحنه جنگ ایران و اسرائیل، شکل جدید و چندلایه‌ای به خود گرفته است؛ جنگی که افزون بر عرصه نظامی، به‌ویژه در بعد رسانه‌ای و روانی اهمیت راهبردی دارد.

از نگاه بیرون، ایران فقط کشوری در خاورمیانه است؛ با تاریخی طولانی، منابعی غنی و مردمی سخت‌کوش. اما آنچه دشمنان ما را بیش از هر سلاح و سامانه‌ای نگران می‌کند، چیزی در سطح زمین نیست. در عمق است. در ریشه‌هایی است که در دل مردم دوانده شده‌اند. در ایمانی که اگر خانه‌ای بسوزد، خاکسترش را هم دوباره آباد می‌کند. در مقاومتی که نه بر تابلوها که بر پیشانی پینه‌بسته مردی در خوزستان، بر صورت گردگرفته دختری در سیستان و بر قطرات عرق یک پرستار در بیمارستان نقش بسته است.

جنگ فقط آتش و دود نیست. گاهی هیچ گلوله‌ای شلیک نمی‌شود اما روح‌ها زخمی می‌شوند. این همان جنگی است که از سال‌ها پیش آغاز شده؛ جنگی خاموش اما همه‌گیر. نامش را «جنگ روایت‌ها» گذاشته‌اند؛ اما در حقیقت این جنگ بر سر حقیقت است. در این میدان دشمن نه با تانک و پهپاد بلکه با خبر جعلی و تصویر دست‌کاری‌شده وارد می‌شود.

آنچه دشمن نمی‌فهمد، دقیقا همان چیزی است که ایران را شکست‌ناپذیر کرده. نه زرادخانه‌ها، نه سامانه‌های پدافندی، نه شبکه‌های دیپلماتیک؛ بلکه اراده. آن «روح قوی» که در ژرفای این سرزمین جریان دارد؛ روحی که از قلب مردم برخاسته، در عقل نظام نهادینه‌شده و در افق آینده‌اش تمدنی بزرگ است.

در این هنگامه جنگ که هیاهوی رسانه‌های سلطه‌طلب، تاریکی را به جای حقیقت روایت می‌کنند، آنچه آرام و مقتدر بر خاک ایران می‌درخشد، نه شعله‌ور شدن خشم که فروزنده‌ شدن امید است.