هوش‌مصنوعی می‌تواند در پدافند فرهنگی هوشمند نقش ایفا کند.

در جهان متأخر، آنچه تمدن‌ها را از هم بازمی‌شناسد، نه صرفا گستره جغرافیا و توان نظامی، بلکه میزان قدرت آنها در «مهندسی معنا» است؛ اگر استعمار کلاسیک، زمین را تصرف می‌کرد و استعمار مدرن، اقتصاد را؛ استعمار دیجیتال، «اراده» را هدف گرفته است.

اغراق نیست اگر بگوییم ورود هوش‌مصنوعی به میدان فرهنگ، نقطه عطفی در تاریخ جنگ روایت‌هاست. اگر رسانه‌های امروزی صرفا انتقال‌دهنده پیام بودند، هوش مصنوعی، نقش «طراح فهم، تنظیم‌کننده احساس و مهندس قضاوت» را ایفا می‌کند.

ما در حال مهاجرت به درون یک «ابرحافظه» هستیم، مهاجرتی که نه در قالب جابه‌جایی فیزیکی، که در قالب شناختی رخ می‌دهد.

این یادداشت با به کارگیری چارچوب روایت‌شناسی، به واکاوی چهار روایت مسلط از «هوش مصنوعی» یعنی «فرصت طلایی توسعه»، «تهدید امنیت ملی»، «ابزار جنگ نرم» و «عصای دست غرور ملی» در گفتمان سیاسی ایران می‌پردازد. استدلال اصلی در اینجا این است که هم‌زیستی این روایت‌ها، در صورت عدم همگرایی، می‌تواند به چالشی برای تدوین یک «پاسخ سیاستی منسجم» به یکی از پیچیده‌ترین پدیده‌های عصر حاضر تبدیل شود.

گسترش روزافزون هوش‌مصنوعی نشان از تغییری گسترده در ذائقه کاربران است. امری جهانی که بشریت را با خودش درگیر کرده است.

هوش‌مصنوعی دیگر از مرحله نوظهور بودن گذشته و اینک به جزیی انکارناپذیر از زندگی روزمره تبدیل شده است. آنچه با آن روبه‌رو هستیم صرفا یک ابزار فنی نیست، بلکه نیرویی است که سرنوشت تمدن‌ها را رقم می‌زند.

با گسترده شدن استفاده از ابزارهای دیجیتال، احساس نخبگانی این است که این فناوری خاص از مرزهای ابزاری صرف عبور کرده و به یک مسئله‌ هستی‌شناختی برای یک نظام سیاسی بدل شده است. گویی که آن فناوری خود را به مرکز گفتمان حکمرانی تحمیل می‌کند و همه‌چیز را حول خود بازتعریف می‌کند. هوش‌مصنوعی امروز دقیقا چنین وضعیتی را در سپهر سیاسی ایران ایجاد کرده است.