رهبر انقلاب در اولین دیدار دولت شهید رئیسی و در مقام جمع‌بندی از اقدامات ایشان، در کسوت ریاست قوه قضاییه اشاره کردند که اصلی‌ترین ویژگی کار ایشان، روحیه جهادی خدمت به مردم بود، اینکه شبانه‌روزی برای مردم خدمت کنی و خسته نشوی، همین هم سبب اعتماد بیش از پیش مردم به این قوه شده بود.

رییس‌جمهور نه‌تنها به عنوان یک مقام اجرایی، بلکه به عنوان نمادی از اراده ملت و رهبری کشور شناخته می‌شود.

شهادت آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی، رییس‌جمهور مردمی و انقلابی ایران اسلامی، بار دیگر معنای حقیقی «خدمت» را برای جامعه و مسئولان بازخوانی کرد.

شهید آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی، هشتمین رییس‌جمهوری اسلامی ایران، یکی از چهره‌های برجسته نظام اسلامی بود که در دوره‌های مختلف مسئولیتی، به‌ویژه در دوران ریاست‌جمهوری، نقش موثری در تقویت جبهه مقاومت ایفا کرد.

در سنت غربی، کار گاه ابزاری ناگزیر و گاه وسیله‌ای برای انباشت سرمایه تلقی ‌شده، در سنت اسلامی، کار جایگاهی معنوی و اخلاقی یافته و به ‌مثابه جهاد در راه خدا معرفی شده است. این تفاوت نگرش، اگر بدرستی فهم و عملیاتی شود، می‌تواند مبنای شکل‌گیری تمدنی پویا، عدالت‌محور و معناگرا قرار گیرد. اکنون که جهان با بحران‌های معنایی و اخلاقی مواجه است، بازگشت به این نگاه جامع به کار، نه یک بازگشت صرفاً تاریخی، بلکه راهی برای ساختن آینده‌ای انسانی‌تر و پایدارتر است.

اگر این روایت‌ها تحقیرآمیز، غیرواقعی یا مبهم باشد، نتیجه‌اش بی‌اعتمادی، بی‌تفاوتی و مهاجرت ذهنی نسل‌های جوان از دنیای کار خواهد بود اما اگر با دقت، صداقت و شناخت عمیق از ساختارهای اجتماعی، تصویرهایی امیدوارکننده اما واقع‌گرایانه از کار و کارآفرینی ارائه شود، می‌توان امید داشت فرهنگ کار بازتعریف شود؛ نه به ‌عنوان اجبار، بلکه به‌ عنوان امکانی برای رشد، خلاقیت و مشارکت در ساخت جامعه‌ای بهتر.

جوان ایرانی در بزنگاه دشواری ایستاده است؛ میان گذشته‌ای پر از آرمان و آینده‌ای پر از ابهام. اگرچه بحران معنای کار یک معضل پیچیده و چندوجهی‌ است اما راه برون‌رفت از آن نیز در دل همان پیچیدگی نهفته است؛ از بازنگری در ساختارهای اقتصادی و آموزشی گرفته تا اصلاح نگرش‌های فرهنگی و اجتماعی نسبت به کار. در این مسیر، نمی‌توان فقط از جوان انتظار تاب‌آوری داشت، بلکه جامعه، نظام حکمرانی و نهادهای مدنی باید سهم خود را بپذیرند. آینده شغلی جوانان، با معنا، امید و فرصت بازتعریف می‌شود؛ نه با وعده‌های بی‌پشتوانه، بلکه با اقداماتی ریشه‌دار، همدلانه و مبتنی بر واقعیت.

ما باید از تقلیل کار به یک ضرورت زیستی پرهیز کنیم و آن را به چشم یک پروژه فرهنگی، اجتماعی و تمدنی ببینیم. بازتعریف جایگاه کار می‌تواند آغاز مسیری باشد که در آن جامعه‌ای پویاتر، عادلانه‌تر و مستقل‌تر ساخته می‌شود. به ‌بیان دیگر، اگر کار را درست ببینیم و بشناسیم، می‌توانیم از آن نه ‌فقط برای ساختن اقتصاد، بلکه برای ساختن جامعه بهره بگیریم