فرهنگ، همان‌گونه که رهبران انقلاب بارها تاکید کرده‌اند، نه حاشیه‌ای بر سیاست و اقتصاد که متن و بطن حیات یک ملت است. اگر اقتصاد همچون زره باشد و سیاست چون فرماندهی میدان، فرهنگ، روح و خون جاری در رگ‌های جامعه است. امروزه این میدان، عرصه جنگی خاموش اما فرساینده است؛ جایی که توپ و تانک جای خود را به روایت‌ها، تصویرسازی‌ها و نبرد ذهن‌ها داده است.

فرهنگ، همچون رگی زنده در بافت جامعه، جریان دارد و هر تصمیم و سیاستی که بر آن اثر می‌گذارد، بازتاب مستقیمی بر انسجام ملی دارد. یک‌سال نخست دولت چهاردهم، بازه‌ای بود برای مشاهده تعامل میان سیاست‌گذاری رسمی، ظرفیت‌های مردمی و نقش نخبگان در شکل‌دهی به فضای اجتماعی و فرهنگی کشور. این دوره نشان داد که حتی اقدامات محدود، اگر هوشمندانه و هدفمند باشند، می‌توانند موجی از امید و مشارکت را در دل جامعه ایجاد کنند، در حالی که ضعف هماهنگی یا نگاه کوتاه‌مدت، اثرگذاری واقعی را محدود می‌کند.

یک‌سال نخست فعالیت دولت چهاردهم، فرصت مناسبی بود تا میزان تاثیرگذاری سیاست‌های فرهنگی بر جامعه و مشارکت مردم و نخبگان مورد ارزیابی قرار گیرد. فرهنگ، به عنوان ستون هویت ملی، تنها زمانی می‌تواند موثر باشد که بین سیاست‌گذار، نخبگان فرهنگی و مردم، هم‌افزایی واقعی ایجاد شود.

فرهنگ و اقتصاد دو ضلع پیوسته در توسعه ملی هستند و هرگونه بی‌توجهی به پیوند میان آنها، می‌تواند فرصت‌های استراتژیک را از دست دهد. در نگاه عمومی، فرهنگ اغلب محدود به هنر و سرگرمی تلقی می‌شود، اما واقعیت آن است که این حوزه زیربنای هویت ملی، سرمایه اجتماعی و انسجام جامعه است.

فرهنگ در روزگار ما بیش از هر زمان دیگری در میدان نبرد روایت‌ها تعریف می‌شود.

یک سال از آغاز به کار دولت چهاردهم سپری شده و اکنون فرصت آن فرارسیده است که عرصه فرهنگ، به‌مثابه یکی از حساس‌ترین میدان‌های حکمرانی، به‌طور واقع‌بینانه ارزیابی شود. فرهنگ نه‌تنها ابزار هویت‌سازی و انسجام اجتماعی است، بلکه در شرایط جنگ روایت‌ها و فشارهای رسانه‌ای دشمن، سنگر نخست امنیت ملی نیز به‌شمار می‌رود. بررسی کارنامه فرهنگی دولت در سال نخست، هم برای شناخت فرصت‌ها و دستاوردها ضروری است و هم برای تبیین چالش‌ها و اصلاح مسیر آینده.

یک پرسش ساده اما آزاردهنده در ذهن خیلی‌ها این است که آیا «مقاومت» همان چیزی است که در دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی بود؟ یا ما با یک برند سیاسی - نظامی مواجهیم که آرام‌آرام از معنا تهی شده است؟

در شرایطی که یک عده قصاب غاصب (رژیم صهیونیستی) با درنده خویی در پی نسل‌کشی مسلمانان منطقه غرب آسیا هستند و تنها سلاح مسلمانان بی پناه برای مقابله با این تروریسم دولتی، مقاومت با سلاح است، زمزمه شومی از طرف دولت لبنان در پی خلع‌سلاح مسلمین و نابودی مقاومت اسلامی است! علت اصرار دولت لبنان به خلع‌سلاح حزب‌الله را می‌توان در ترس و وادادگی ایشان در مقابل فشارهای آمریکا و اسرائیل جست‌وجو کرد! دولت لبنان به حزب‌الله به عنوان یک رقیب و تشکیلات سیاسی - نظامی موازی دولت نگاه می‌کند و اعتقاد دارد وجود این تشکیلات سبب مشکلات عدیده کشور لبنان شده است! همچنین دولت لبنان تصور می‌کند لبنانِ بدون حزب‌الله یک کشور آرامِ آبادِ پیشرفته خواهد شد و در سایه همسایه خطرناکی مثل اسرائیل در آرامش زندگی خواهد کرد! زهی خیال باطل!