زن، همیشه فقط یک فرد در جامعه نبوده؛ او سازنده فضا، روح و فرهنگ یک ملت است. حجاب او نیز، فقط یک «لباس» نیست؛ نشانه‌ای از نوع نگاهی است که زن به خود، به بدن خود و به جایگاه خود در دنیا دارد. از طرفی، آنچه زن انتخاب می‌کند، تنها به خودش مربوط نمی‌شود، بلکه آینده یک خانه، یک نسل و حتی یک سرزمین را شکل می‌دهد. از همین‌رو، هیچ مسئله‌ای درباره زن، فقط یک موضوع شخصی و فردی باقی نمی‌ماند. آنچه یک زن امروز برمی‌گزیند، بازتابی در فردای جامعه خواهد داشت.

بحث حجاب در ایران، اگرچه گاه در سطح قانون و الزام اجتماعی مطرح شده، اما حقیقت آن در ساحت فرهنگ و معنا شکل می‌گیرد. هیچ جامعه‌ای با تکیه بر اجبار نتوانسته است سبکی از زیست را برای همیشه تثبیت کند؛ آنچه ماندگار می‌شود، «باور درونی» و «پذیرش فعال» است. از این منظر، مسئله حجاب بیش از آنکه موضوعی انتظامی یا حتی فقهی باشد، یک پروژه فرهنگی بلندمدت است که نیازمند مهندسی ترویج و بازآفرینی گفتمانی است.

از دیرباز هویت ملی ایران، همچون فرش‌های پرنقش‌ونگار کاشان، از تار و پودهای گوناگون بافته شده است؛ از دین و زبان تا قوم و خاطره تاریخی. اما این هویت با همه ریشه‌داری و تنوعش، همواره در معرض پرسش و پالایش بوده است. جنگ‌ها، انقلاب‌ها، مهاجرت‌ها و رسانه‌های جهانی، همگی لایه‌هایی از این هویت را آزموده‌اند. در این میان، جنگ ۱۲روزه نه‌تنها یک آزمون امنیتی بلکه فرصتی نظری برای بازاندیشی در چیستی، چگونگی و چالش‌های هویت ملی ایرانی - اسلامی است