حجاب، فراتر از یک پوشش، به نقطه‌عطفی در نبرد فرهنگی نظام‌یافته علیه هویت اسلامی-ایرانی تبدیل شده است. در این میان، فضای مجازی و شبکه‌های پلتفرم‌محور، تبدیل به خط مقدم این کارزار شده‌اند؛ جایی که پروژه‌های دشمن با سرعت سرسام‌آوری در حال عادی‌سازی بی‌حجابی به عنوان نماد «آزادی فردی» هستند.

حجاب، در هندسه فقه اجتماعی اسلام، یک حکم فردی صرف نیست؛ «سیاست فرهنگی جامعه» است و هرجا حکم فردی به سطح «سیاست هویتی» ارتقا یابد، میدان نزاع نیز از رفتار شخصی به «نظام معنا» منتقل می‌شود. حجاب، در مقیاس تمدنی، «سپر نرم امنیت» است؛ سپری که هویت‌ها را از انحلال، خانواده را از تهافت و جامعه را از تسخیر میل غربی پاس می‌دارد.

مسئله حجاب در سال‌های اخیر به یکی از حساس‌ترین میدان‌های فرهنگی ایران تبدیل شده است؛ میدانی که در آن هر واژه می‌تواند تاثیری مستقیم بر ذهن و احساس جوانان بگذارد. آنچه این میدان را پیچیده می‌سازد، نه فقط تنوع دیدگاه‌ها، بلکه غلبه شیوه‌های نادرست گفت‌وگو است. بسیاری از تنش‌ها و مقاومت‌ها نه از اختلاف نظری عمیق درباره ماهیت حجاب، بلکه از برخوردهای شتاب‌زده، لحن داورانه و فشارهای ارتباطی ناشی می‌شود. در چنین فضایی، ضروری است به جای روش‌های تقابلی، مهارت «گفت‌وگوی اقناعی» احیا شود؛ گفت‌وگویی که به جای برخوردهای احساسی، بر فهم متقابل، استدلال روشن و احترام واقعی به پرسشگری جوانان استوار باشد.