یک پرسش ساده اما آزاردهنده در ذهن خیلی‌ها این است که آیا «مقاومت» همان چیزی است که در دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی بود؟ یا ما با یک برند سیاسی - نظامی مواجهیم که آرام‌آرام از معنا تهی شده است؟

در شرایطی که یک عده قصاب غاصب (رژیم صهیونیستی) با درنده خویی در پی نسل‌کشی مسلمانان منطقه غرب آسیا هستند و تنها سلاح مسلمانان بی پناه برای مقابله با این تروریسم دولتی، مقاومت با سلاح است، زمزمه شومی از طرف دولت لبنان در پی خلع‌سلاح مسلمین و نابودی مقاومت اسلامی است! علت اصرار دولت لبنان به خلع‌سلاح حزب‌الله را می‌توان در ترس و وادادگی ایشان در مقابل فشارهای آمریکا و اسرائیل جست‌وجو کرد! دولت لبنان به حزب‌الله به عنوان یک رقیب و تشکیلات سیاسی - نظامی موازی دولت نگاه می‌کند و اعتقاد دارد وجود این تشکیلات سبب مشکلات عدیده کشور لبنان شده است! همچنین دولت لبنان تصور می‌کند لبنانِ بدون حزب‌الله یک کشور آرامِ آبادِ پیشرفته خواهد شد و در سایه همسایه خطرناکی مثل اسرائیل در آرامش زندگی خواهد کرد! زهی خیال باطل!

در بیروت، وقتی برق برای دوازدهمین بار در روز قطع می‌شود و مردم در صف بنزین کلافه به همدیگر نگاه می‌کنند، کمتر کسی به یاد می‌آورد که هزاران کیلومتر دورتر، اتاق‌های فکر غربی و پایتخت‌های عربی بر سر یک موضوع چکش‌کاری می‌کنند؛ «خلع سلاح حزب‌الله»! این دو تصویر در ظاهر ربطی به هم ندارند؛ اما در واقع مثل دوروی یک سکه‌اند. همان بحران‌های روزمره که زندگی لبنانی‌ها را فرسوده کرده، ابزار فشاری شده برای باز کردن راه به‌سوی آن پروژه بزرگ.

فرض کنیم یک روز صبح، لبنانی‌ها از خواب بیدار شوند و دیگر خبری از رژه‌های نظامی حزب‌الله، از راکت‌های انبارشده در جنوب و از پرچم‌های زرد در مراسم‌های سیاسی نباشد. چه‌رخ‌می‌دهد؟ آیا بیروت نفس راحتی می‌کشد یا در همان لحظه، مرزهای جنوب به دریچه‌ای برای نگرانی تازه بدل می‌شود؟ این همان پرسشی است که در قلب بحث خلع‌سلاح حزب‌الله نهفته است؛ پرسشی که پاسخ ساده‌ای ندارد. سناریوی نخست، آن چیزی است که حامیان طرح خلع‌سلاح وعده می‌دهند یعنی ثبات. در این نگاه، اگر حزب‌الله سلاحش را زمین بگذارد، دولت لبنان می‌تواند حاکمیت کامل خود را بر قلمرو کشور اعمال کند. ارتش، تنها نیروی مسلح مشروع خواهد بود. مخالفان سیاسی دیگر بهانه‌ای برای اعتراض ندارند.

در افق پرآشوب خاورمیانه، آنجا که مرزها بارها در خون و باروت ترسیم شده و حق و باطل در هیئت سپاه و دولت رخ نموده‌اند، حزب‌الله لبنان چون شجره‌ای طیّبه (إِلَی کَلِمَةٍ طَیِّبَةٍ کَشَجَرَةٍ طَیِّبَةٍ) سر برآورده است؛ ریشه در زمین ایمان و شاخسار در آسمان مقاومت.

پژوهشگر جنگ شناختی : در خاورمیانه پرتلاطم، حزب‌الله لبنان دیگر صرفا یک سازمان سیاسی یا نظامی نیست؛ بلکه به‌مثابه رمز و نماد مقاومت، به ستون اصلی معادلات امنیتی و تمدنی منطقه بدل شده است. اگر تاریخ را نه سلسله‌ای از رخدادهای پراکنده، بلکه تجلی سنن الهی بدانیم، پیدایش و تداوم حزب‌الله، فصل برجسته‌ای در قاعده جاودانه «مخاصمه حق و باطل» است؛ همان نزاعی که قرآن آن را «هَذَانِ خَصْمَانِ اخْتَصَمُوا فِی رَبِّهِم» نامید. تاریخ، چیزی جز صحنه کشمکش این دو منطق نیست؛ حزب‌الله، در عصر حاضر، به آینه تمام‌نمای این کشمکش بدل شده است.

حالا که دست‌کم سه کانال خبری غربی در کمتر از دو هفته، عبارت «ضرورت گفت‌وگو برای خلع‌سلاح حزب‌الله» را در صدر مواضع خود قرار می‌دهند و همزمان در بیروت صحنه سیاسی به‌گونه‌ای طراحی می‌شود که انگار راه خروج از بحران اقتصادی فقط از یک در باریک می‌گذرد - دقیقا همان درِ خلع‌سلاح - شاید وقت آن رسیده باشد یک گام عقب‌تر برویم و از خود بپرسیم آیا این فقط یک بحث تاکتیکی درباره لبنان است یا بخشی از یک پروژه کلان برای بازچینش سازه ژئوپلیتیک منطقه؟

شاید باید با راننده تاکسی‌ای در بیروت چند دقیقه هم‌صحبت شوی تا ببینی تصویر حزب‌الله در ذهن مردم لبنان چقدر متناقض است.