در وضعیت تعلیق، جامعه از درون به دو بخش تقسیم می‌شود: گروهی که در ترس فرو می‌روند و تنها به بقا فکر می‌کنند. گروهی که خسته از انتظار، به بی‌تفاوتی پناه می‌برند.

عبور از «نه جنگ، نه صلح» نه با اعلام جنگی تازه، بلکه با اعلام جنگی نرم علیه رخوت درونی ممکن است. جامعه ایران همواره در طوفان‌های سخت، قامت استوار خود را نشان داده است

تحکیم اتحاد ملی ایرانیان به عنوان دستاورد ویژه جنگ ۱۲روزه و بزرگ‌ترین مانع احاطه دشمن بر ایران، امروز در معرض تهدیدی بزرگ قرار گرفته است. متاسفانه بخش عمده خطرات وضعیت تعلیق متوجه این مؤولفه اساسی قدرت ملی ایران است.

کشور ما این روزها در میانه‌ میدان عجیبی ایستاده است؛ نه صدای آژیر جنگ به گوش می‌رسد، نه نشانه‌ای از صلح پایدار دیده می‌شود. دشمن، بی‌آنکه حتی گلوله‌ای شلیک کند، ما را در «انتظار» گرفتار کرده است؛ انتظاری که به ظاهر آرام است، اما در باطن، فرساینده و فلج‌کننده. این همان وضعیتی است که رهبر انقلاب از آن با عنوان «حالت نه جنگ، نه صلح» یاد کردند و هشدار دادند که: «منتظر تحولات بیرونی نباشیم.»

در جهان امروز، جنگ‌ها دیگر لزوما با گلوله و موشک آغاز نمی‌شوند؛ اکنون آتش جنگ با یک تیتر، یک شایعه، یا یک ترس پنهان در ذهن‌ها افروخته می‌شود. دشمن برای ایران، دیگر به‌دنبال یک نبرد نظامی نیست؛ او می‌خواهد ما را در وضعیت «بی‌تصمیمی» نگه دارد، در همان مرزی که نه‌امیدی برای حرکت باقی می‌ماند و نه اراده‌ای برای مقاومت. این همان «نه جنگ، نه صلح» است؛ وضعیتی که ظاهرش آرام است، اما در باطن، همه‌چیز را می‌پوساند.