اگر انقلاب اسلامی ایران را یک پیکره زنده تصور کنیم، بدون تردید «فرهنگ» روح حاکم بر این پیکره است. انقلابی که میشل فوکو، فیلسوف فرانسوی، ذات آن را «روح جهان بی‌روح» توصیف کرد و بیش از هر چیز بر بنیان یک دگرگونی عمیق فرهنگی و ارزشی استوار شد. اما امروز، پس از دهه‌ها، به نظر می‌رسد این روح، در تن نحیف بدنه انقلاب گرفتار آمده است؛ بدنه‌ای که از یک‌سو تحت حملات سنگین و حساب‌شده رسانه‌های بیگانه و سبک زندگی وارداتی قرار دارد و از سوی دیگر، از درون، توسط حجم انبوهی از فعالیت‌های فرهنگی صوری، نمایشی و فاقد عمق، ضعیف و فرسوده می‌شود.