در میانه طوفانی که آتش و رسانه و روان، هم‌قسم شده بودند تا اراده یک ملت را در هم شکنند، سکوتی ایستاده بود؛ سکوتی از جنس صبر، حکمتی آرام اما نافذ، حضوری که نه بر پرده‌ها ظاهر بود و نه در رجزها فریاد می‌شد، اما قوام میدان و پشت‌گرمی جبهه‌ها از همان‌جا می‌آمد: رهبری که فرمان نمی‌داد اما صحنه را می‌ساخت؛ سخن نمی‌گفت اما افق می‌گشود.