جامعه‌ای که بتواند از وضعیت تعلیق «نه جنگ و نه صلح» عبور کند، جامعه‌ای است که دوباره به کنشگر خویشتن خود بازگشته باشد.

قدرت در جهان امروز صرفا به ابزارهای نظامی و اقتصادی محدود نمی‌شود؛ بلکه آنچه بیش از پیش تعیین‌کننده است، توانایی کشورها در شکل‌دهی به ادراکات، ارزش‌ها و اولویت‌های ذهنی ملت‌هاست.

اعتماد، شالوده هر جامعه زنده و پویاست. بدون وجود سطحی از اعتماد میان افراد، نهادها و حاکمیت، هیچ رابطه‌ای پایدار نمی‌ماند و هیچ برنامه‌ای به ثمر نمی‌نشیند. اهمیت این موضوع از آنجا ناشی می‌شود که بسیاری از بحران‌های امروز، نه صرفا اقتصادی یا سیاسی، بلکه ریشه در فرسایش اعتماد اجتماعی دارند.

در بحبوحه تقابل تاریخی ایران با رژیم کودک‌کش اسرائیل، کشور در موقعیتی حساس قرار دارد که بیش از هر زمان دیگری، نیازمند انسجام ملی و هم‌افزایی ظرفیت‌های اجتماعی است. تجربه جنگ‌های کلاسیک در تاریخ معاصر منطقه نشان داد که سلاح، تکنولوژی و توان نظامی هرچند موثر، اما بدون مشارکت و پشتیبانی مردم، به حداکثر کارآمدی خود نمی‌رسد. امروز اما عرصه جنگ، صورتی فراتر از میدان‌های نظامی به خود گرفته و مقابله با دشمن، در میدانی موسوم به «جنگ ترکیبی» ادامه می‌یابد؛ میدانی که در آن «اعتماد مردم به مسئولان» به سان سلاحی نامرئی اما بازدارنده، نقش کلیدی در تولید قدرت نرم و برتری راهبردی کشور ایفا می‌کند.

این تجربه مشترک اکثریت غریب به اتفاق مردم است که وقتی یک ناگواری و مصیبت به جمعی همدل، تحمیل شود، آنان به هم نزدیک‌تر می‌شوند و روابط جانانه و خودمانی آنان ظهور و بروز بیشتری پیدا می‌کند. چه بسا در هنگام سختی و فشار افراد همدل به یک خودآگاهی ناگهانی می‌رسند. گویی پیش از این در جریان روزمرگی‌ها التفاتی به شدت و عمق و اصالت روابط خود نداشتند. گروه‌های همدل در دل ناگواری‌ها ناگهان خود را می‌یابند. آن خود متعالی و متکامل خود را.

سلاح همیشه آهنین نیست. گاهی سلاح صبر است. گاهی ایمان است

در سال‌های اخیر، برگزاری جشن‌های بزرگ مقیاس و مردمی مثل «مهمانی ۱۰‌کیلومتری غدیر» به ‌نمادی از تحولات نوین در مناسک دینی و اجتماعی ایران بدل شده‌ است؛ پدیده‌ای که در سطح شهرها و محلات، با حضور اقشار مختلف مردم، جلوه‌ای از وحدت، نشاط اجتماعی و هویت‌یابی دینی را نمایان می‌کند.