فضای مجازی بخشی از زندگی است و نه صرفا حاشیه آن. این سخن به‌ظاهر ساده ناظر بر یک واقعیت عمیق تربیتی است؛ ما تا زمانی که فضای مجازی را دشمنی بیرونی بدانیم، نمی‌توانیم در آن تربیت کنیم. باید آن را صحنه‌ای برای رشد دید، نه میدان جنگی برای فرار.

این جهانِ فریبنده، چه نسبتی با زیست واقعی و فرهنگی جامعه ایرانی دارد؟ نخستین نشانه تاثیر اینستاگرام، در تغییر مفهوم زندگی روزمره آشکار است.

جهان امروز با سرعتی بی‌سابقه در حال تحول است، اما در دل این آشوب اطلاعاتی، ملتی می‌تواند هویت خود را حفظ کند که از درون تمدن خود، به آینده بنگرد. ایران نه صرفا کشوری با تاریخ کهن، بلکه حامل یک میراث تمدنی زنده است؛ میراثی که بر پایه‌ عقلانیت، زیبایی، عدالت و معنویت شکل گرفته است.

اینستاگرام دیگر فقط شبکه‌ای برای اشتراک عکس و ویدئو نیست و به تدریج به کارخانه‌ای برای تولید باورها و معانی تبدیل شده است. امروزه بسیاری از نوجوانان و جوانان، علاوه بر کلاس درس یا خانواده، بیشتر در صفحه‌ اینستاگرام با «واقعیت» روبه‌رو می‌شوند. آنچه در نگاه اول سرگرمی به نظر می‌رسد، در عمق خود ذهن و نگرش آنان را بازسازی می‌کند.

در روزگاری نه‌چندان دور، خانه‌های ایرانی مانند بسیاری از ملت‌های دیگر با صدای گفت‌وگو، بوی غذا و حضور آدم‌ها معنا پیدا می‌کرد. امروزه اما، در بسیاری از خانه‌ها نوری آبی از صفحه تلفن‌ها جای همان گرما را گرفته است. ما هنوز در خانه‌ایم، اما بخشی از «زندگی»مان در جایی بیرون از دیوارهای خانه می‌گذرد؛ در جهان بی‌مرز و پرجلوه‌ای به نام اینستاگرام. این شبکه، به‌تدریج از یک ابزار سرگرمی به بخشی از «سبک زندگی ایرانی» تبدیل شده است؛ جایی که سلیقه‌ها، باورها، روابط و حتی هویت فردی و جمعی ما بازتعریف می‌شود.