وضعیت «نه جنگ، نه صلح» در واقع نوعی جنگ نرم تمام‌عیار است؛ جنگی که در آن خون نمی‌ریزد، اما روح‌ها فرسوده می‌شود

عبور از «نه جنگ، نه صلح» نه با اعلام جنگی تازه، بلکه با اعلام جنگی نرم علیه رخوت درونی ممکن است. جامعه ایران همواره در طوفان‌های سخت، قامت استوار خود را نشان داده است

جبهه دشمن، این روزها در پی زمین‌گیر کردن ماست؛ نه با تانک و موشک، بلکه با ابزاری به مراتب خطرناک‌تر: بیماری انفعال. وضعیت «نه جنگ، نه صلح» که دشمن با طراحی هوشمندانه بر ما تحمیل کرده، صرفا یک معادله نظامی-سیاسی نیست؛ بلکه یک دام روانی-اجتماعی است. هدف این است که جامعه ایران را در وضعیت «انتظار خسته‌کننده» نگه دارد؛ جایی که نه اقدام انقلابی توجیه دارد و نه طمانینه یک صلح پایدار، پاداش کار مضاعف است. در این فضای ابهام، بزرگ‌ترین سرمایه یک ملت، یعنی روحیه امید، کار و حرکت مستمر، به آهستگی تضعیف می‌شود.

در تاریخ ملت‌ها، دوره‌هایی وجود دارد که نه آتش جنگ شعله‌ور است و نه نسیم آرامش و صلح بر چهره جامعه می‌وزد. این برزخ میان خوف و رجا، همان وضعیت نه جنگ، نه صلح است؛ وضعیتی که نه میدان نبرد را می‌طلبد و نه سازندگی را اجازه می‌دهد. دشمن، با طراحی دقیق این حالت تعلیق، ملت را در وضعیتی از رخوت، انتظار و بی‌تصمیمی نگه می‌دارد. رهبر انقلاب در دیدار اخیر با اعضای دولت، با درک عمیق از این دام روانی و سیاسی، تاکید کردند: منتظر تحولات بیرونی نباشیم؛ روحیه کار و تلاش را غلبه بدهیم بر حالت نه جنگ، نه صلح که دشمن می‌خواهد بر ما تحمیل کند.

در جهان امروز، جنگ‌ها دیگر لزوما با گلوله و موشک آغاز نمی‌شوند؛ اکنون آتش جنگ با یک تیتر، یک شایعه، یا یک ترس پنهان در ذهن‌ها افروخته می‌شود. دشمن برای ایران، دیگر به‌دنبال یک نبرد نظامی نیست؛ او می‌خواهد ما را در وضعیت «بی‌تصمیمی» نگه دارد، در همان مرزی که نه‌امیدی برای حرکت باقی می‌ماند و نه اراده‌ای برای مقاومت. این همان «نه جنگ، نه صلح» است؛ وضعیتی که ظاهرش آرام است، اما در باطن، همه‌چیز را می‌پوساند.

نه صدای توپ می‌آید، نه آژیر خطر، اما میدان پر از اضطراب و تعلیق است. دشمن می‌خواهد ما را در وضعیت «نه جنگ، نه صلح» نگه دارد؛ وضعیتی که در آن، تصمیم‌ها به تعویق می‌افتد، امیدها فرسوده می‌شود و جامعه آرام‌آرام به رکود ذهنی عادت می‌کند.

اگر تاریخ ملت‌ها را از منظر «سنت‌های الهی» بنگریم، درمی‌یابیم که هیچ تمدنی در حالت تعلیق نزیسته و زنده نمانده است. رکود، همان مرگ تدریجی اراده جمعی است و آنگاه که جامعه‌ای میان خوف و رجا، میان جنگ و صلح، میان اقدام و انتظار معلق شود، به‌تدریج اراده زیستن را از دست می‌دهد و پیش از آنکه از بیرون شکست بخورد، در برزخ «انتظار و تردید» از درون می‌میرد. این همان وضعیتی است که دشمنان ملت ایران سال‌هاست در پی تحمیل آن‌اند: وضعیتی به ظاهر بی‌خطر، اما در باطن مسموم؛ جنگی خاموش که سلاحش تردید و هدفش فرسایش ایمان است.

در تاریخ ملت‌ها، گاه دشمنان جنگی آشکار به‌راه می‌اندازند و گاه به‌مراتب خطرناک‌تر از آن، صلحی فریبنده و متوقف‌کننده را طراحی می‌کنند. میان این دو، وضعیتی شکل می‌گیرد که نه صدای گلوله شنیده می‌شود و نه آرامش صلح برقرار است؛ حالتی از سکوت فعال که «نه‌جنگ، نه‌صلح» نام دارد و دشمن آن را با ظرافتی خاص مهندسی می‌کند تا اراده‌ ملی را از درون فرسوده ساخته و جامعه را در حالت تعلیق نگه ‌دارد.