مسئله حجاب در سال‌های اخیر به یکی از حساس‌ترین میدان‌های فرهنگی ایران تبدیل شده است؛ میدانی که در آن هر واژه می‌تواند تاثیری مستقیم بر ذهن و احساس جوانان بگذارد. آنچه این میدان را پیچیده می‌سازد، نه فقط تنوع دیدگاه‌ها، بلکه غلبه شیوه‌های نادرست گفت‌وگو است. بسیاری از تنش‌ها و مقاومت‌ها نه از اختلاف نظری عمیق درباره ماهیت حجاب، بلکه از برخوردهای شتاب‌زده، لحن داورانه و فشارهای ارتباطی ناشی می‌شود. در چنین فضایی، ضروری است به جای روش‌های تقابلی، مهارت «گفت‌وگوی اقناعی» احیا شود؛ گفت‌وگویی که به جای برخوردهای احساسی، بر فهم متقابل، استدلال روشن و احترام واقعی به پرسشگری جوانان استوار باشد.

در ظاهر، چند موشک بود و چند پایگاه. چند انفجار در یک مرکز هسته‌ای که غرب مدت‌ها بود با آن مشکل داشت. اما در حقیقت، هدف این حمله نه سانتریفیوژ بود، نه نیروگاه، نه حتی تاخیر در پیشرفت علمی. هدف بسیار بنیادی‌تر از اینهاست، استقلال! همان واژه‌ای که در ذهن غرب، خطرناک‌تر از غنی‌سازی است. وقتی آمریکا دکمه شلیک را زد و نخستین انفجار در تاسیسات فردو یا اراک یا نطنز رخ داد، آنچه واقعا زیر آوار رفت، ساختمان نبود؛ تصور ساده‌لوحانه‌ای بود که ایران را کشوری صرفا فنی یا فناورانه می‌دید. غافل از اینکه ریشه انرژی هسته‌ای در ایران، در اراده‌ای فراتر از فناوری است، یعنی اراده به ایستادن روی پای خود.