جهان امروز شاهد نبردی خاموش اما تعیین‌کننده است؛ نبردی که سلاح آن «داده» است، میدان نبرد آن «ذهن بشر» است و جایزه آن «تسلط بر روایت‌های مسلط زمانه.» در این عرصه نوظهور، هوش‌مصنوعی به سپاهی بی‌مرز تبدیل شده که نه خاک که روح ملت‌ها را نشانه رفته است. اگر روزگاری استعمار کهن با زور سرنیزه بر تن ملت‌ها حکومت می‌کرد، امروز استعمار دیجیتال با سلاح هوش‌مصنوعی بر اندیشه و اعتقادات آنان چنگ می‌اندازد. در چنین شرایطی، وظیفه جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی نه تنها دفاع در برابر این یورش، که تبدیل این تهدید به فرصتی برای پیشروی و اثرگذاری است. این نبرد، جنگی برای تصرف قلب‌ها و اذهان است، جنگی که شکست یا پیروزی در آن سرنوشت تمدن‌ها را رقم خواهد زد.

سنت تقریظ‌نویسی، همچون یک کیمیاگر فرهنگی، به کتاب جان می‌بخشد و آن را از مرزهای صرفا انتشار عبور می‌دهد. اما این اعجاز، تنها نیمه راه است.

روایتی که لیبرال‌ها از نایینی می‌سازند، چهره‌ای مونتاژی دارد، بخشی بریده، بخشی چرخانده، بخشی از سیاق بیرون کشیده. ولی متون و تاریخ می‌گویند: او همیشه در خدمت «ولایت مأذونه شرعیه» بود.

نایینی نه تنها نافی حکومت فقیه عادل نیست، بلکه آن را عالی‌ترین و مشروع‌ترین شکل حکمرانی می‌داند. او در بخش‌های متعددی بر لزوم «نظارت فقهای عادل» بر قوانین مجلس شورای ملی تأکید می‌کند تا مبادا مصوبات‌شان با احکام شرع انحراف یابد

نایینی در نقد استبداد، بر آن بود که سلطنت مطلقه نه از منظر عقل و نه از دید شرع پذیرفتنی نیست، چراکه مالکیت حاکم بر جان و مال مردم با اصل توحید عبادی در تضاد است.

اگر چنانچه بخواهیم به تعبیر امروز این حکومت اسلامی و مردمی را بیان کنیم، می‌شود جمهوری اسلامی

تمدن غرب، به‌رغم دستاوردهای علمی و صنعتی‌اش، از آغاز شکل‌گیری تا امروز همواره با رویکرد سلطه‌گرانه و استثمارگرانه همراه بوده است. مبانی فکری این تمدن، از اومانیسم تا سکولاریسم و لیبرالیسم، انسان را محور و معیار قرار دادند، اما این محوریت، در عمل، اغلب به مشروعیت‌بخشی به سلطه اقتصادی، سیاسی و فرهنگی غرب بر دیگر ملت‌ها تبدیل شد.

اگر تاریخ و تمدن‌ها را نه در سطح حوادث، بلکه در عمق سنن الهی مطالعه کنیم، درمی‌یابیم که زوال هر تمدنی از همان لحظه‌ای آغاز می‌شود که «حق» را با «قدرت» و «حقیقت» را با «منفعت» معاوضه کند؛ هیچ تمدنی با ظلم و هیچ قدرتی با انکار فطرت پایدار نمانده است. امروز تمدن غرب، با همه شکوه ظاهری، در مرحله زوال درونی خویش قرار گرفته است؛ زوالی که نتیجه قرن‌ها عبور از توحید به‌سوی اومانیسم، انتقال مرکز معنا از خالق به مخلوق و بر تقدیس انسان بدون رب است.