جنگ ۱۲ روزه تیرماه ۱۴۰۴ میان ایران و رژیم صهیونیستی، صرفا نبردی نظامی نبود، بلکه نمونه‌ای تمام‌عیار از جنگ‌های شناختی و ترکیبی به‌شمار می‌رفت؛ جنگی که در آن، عرصه رسانه حتی مهم‌تر از میدان فیزیکی بود.

یکی از مباحث و ارکان برای‌ساز نظام مقدس جمهوری اسلامی و انقلاب اسلامی که بارها از زبان رهبر انقلاب بر آن تاکید شده و به آن عمق معرفتی و امتداد بصیرتی داده شده، مسئله جهاد است. این مسئله ساحت‌ها، رویکردها و برش‌های متنوع و متکثری دارد.

در ساحت نبردهای نوین، میدان حقیقی قدرت، نه صرفا جولانگاه جنگ‌افزارها، بلکه آوردگاه اراده‌ها، روایت‌ها و راهبردها است. در منازعات تمدنی، هرگاه یک کنش سیاسی امنیتی، از مرز تقابل نظامی عبور کرده و وارد افق معنابخشی به نسبت قدرت و هویت می‌شود. آن لحظه نه «رویداد»، بلکه «حادثه موسس» است؛ آن کنش نه «پاسخ»، بلکه «بازتعریف» است. مواجهه ایران با رژیم صهیونیستی دقیقا در همین سپهر قابل تحلیل است؛ سپهری که در آن، محور تقابل، نه صرف قدرت آتش، بلکه مرجعیت در تعریف قدرت است.

تحولات جهانی روزبه‌روز شتاب می‌گیرند و تغییر نظم جهانی به گونه‌ای پیچیده پیش می‌رود و تنازع، هر روز به شکل متفاوتی ایجاد می‌شود. در سال‌های متمادی، سیاست خارجی ایالات متحده همواره از ابزار «تهدید نظامی» به عنوان یکی از اهرم‌های فشار علیه جمهوری اسلامی ایران استفاده کرده است.