جهان امروز شاهد نبردی خاموش اما تعیین‌کننده است؛ نبردی که سلاح آن «داده» است، میدان نبرد آن «ذهن بشر» است و جایزه آن «تسلط بر روایت‌های مسلط زمانه.» در این عرصه نوظهور، هوش‌مصنوعی به سپاهی بی‌مرز تبدیل شده که نه خاک که روح ملت‌ها را نشانه رفته است. اگر روزگاری استعمار کهن با زور سرنیزه بر تن ملت‌ها حکومت می‌کرد، امروز استعمار دیجیتال با سلاح هوش‌مصنوعی بر اندیشه و اعتقادات آنان چنگ می‌اندازد. در چنین شرایطی، وظیفه جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی نه تنها دفاع در برابر این یورش، که تبدیل این تهدید به فرصتی برای پیشروی و اثرگذاری است. این نبرد، جنگی برای تصرف قلب‌ها و اذهان است، جنگی که شکست یا پیروزی در آن سرنوشت تمدن‌ها را رقم خواهد زد.

در جهان متأخر، آنچه تمدن‌ها را از هم بازمی‌شناسد، نه صرفا گستره جغرافیا و توان نظامی، بلکه میزان قدرت آنها در «مهندسی معنا» است؛ اگر استعمار کلاسیک، زمین را تصرف می‌کرد و استعمار مدرن، اقتصاد را؛ استعمار دیجیتال، «اراده» را هدف گرفته است.

اغراق نیست اگر بگوییم ورود هوش‌مصنوعی به میدان فرهنگ، نقطه عطفی در تاریخ جنگ روایت‌هاست. اگر رسانه‌های امروزی صرفا انتقال‌دهنده پیام بودند، هوش مصنوعی، نقش «طراح فهم، تنظیم‌کننده احساس و مهندس قضاوت» را ایفا می‌کند.

هوش‌مصنوعی دیگر از مرحله نوظهور بودن گذشته و اینک به جزیی انکارناپذیر از زندگی روزمره تبدیل شده است. آنچه با آن روبه‌رو هستیم صرفا یک ابزار فنی نیست، بلکه نیرویی است که سرنوشت تمدن‌ها را رقم می‌زند.

امروزه تکثر نشانه‌ها بر هر امر عینی پیشی گرفته و بازنماها چنان فزونی یافته‌اند که خود جای واقعیت را گرفته و ما با قلمرویی روبه‌رو هستیم که می‌توان آن را به بیان ژان فرانسوا بودریار، ابرواقعی نامید؛ حوزه‌ای که در آن تصویر، نه پرده‌ای بر واقعیت، بلکه جایگزین آن است. وقتی که این وضعیت با پساحقیقت درمی‌آمیزد، حقیقت دیگر نه محصول واقعه بلکه نتیجه شدت القا و بسامد تکرار است. در چنین وضعی، پدیدارشناسی جنگ روایت‌ها نه یک ابزار تحلیلی، بلکه ضرورتی برای فهم این است که چگونه حقیقت به میدان کشیده شده و پاره‌پاره می‌شود.

در جهانی که غرب با تمام قوا درصدد تحمیل «تک‌قطبی فرهنگی» و محو هویت ملت‌های مستقل است، سنت تقریظ‌نویسی مقام رهبری نه یک اقدام نمادین، بلکه یک عملیات راهبردی در جبهه جنگ نرم به‌شمار می‌رود. این سنت، دقیقا در نقطه‌ای قرار دارد که غرب با هالیوود، نتفلیکس، انتشارات عظیم کتاب‌های ایدئولوژیک و بودجه‌های کلان برای «تغییر رژیم از طریق فرهنگ» حمله می‌کند. تقریظ، پاسخ هوشمندانه، تهاجمی و پیش‌دستانه ایران به این تهاجم است؛ پاسخی که به‌جای دفاع منفعل، هویت‌ساز است و حمله می‌کند.

میرزای نائینی هم از استبداد می‌گریخت، هم از هرج‌ومرج غربی. اما روایت‌هایی که امروز از او ساخته می‌شود، بیش از آن‌که به حقیقت نزدیک باشد، ساخته و پرداخته‌ منازعات سیاسی معاصر است.

در تاریخ معاصر شیعه، شیخ‌الاسلام محمدحسین نائینی (میرزای نایینی)، فقیه بیداری بود که به جای آن‌که به اقتباس از نظریه‌های مدرن غربی بپردازد، عقل دینی را از زاویه‌ی استنباط احکام فردی، به ساحت طراحی نظم عمومی و مهندسی قدرت در چارچوب شریعت کشاند و از دل فقه سیاسی شیعه، نظریه‌ای در باب «نظام مشروع مردمی» استخراج کرد