شمن با استفاده از فضای مجازی، به دنبال تخریب بنیان‌های فکری ایران است. این مقاله به تحلیل سه محور اصلی ارزش‌زدایی از میهن‌دوستی، انسانیت در دفاع از فلسطین و قهرمانان ملی می‌پردازد و اهداف پشت این جنگ نرم را آشکار می‌کند

در وضعیت تعلیق، جامعه از درون به دو بخش تقسیم می‌شود: گروهی که در ترس فرو می‌روند و تنها به بقا فکر می‌کنند. گروهی که خسته از انتظار، به بی‌تفاوتی پناه می‌برند.

کشور ما این روزها در میانه‌ میدان عجیبی ایستاده است؛ نه صدای آژیر جنگ به گوش می‌رسد، نه نشانه‌ای از صلح پایدار دیده می‌شود. دشمن، بی‌آنکه حتی گلوله‌ای شلیک کند، ما را در «انتظار» گرفتار کرده است؛ انتظاری که به ظاهر آرام است، اما در باطن، فرساینده و فلج‌کننده. این همان وضعیتی است که رهبر انقلاب از آن با عنوان «حالت نه جنگ، نه صلح» یاد کردند و هشدار دادند که: «منتظر تحولات بیرونی نباشیم.»

در جهان امروز، جنگ‌ها دیگر لزوما با گلوله و موشک آغاز نمی‌شوند؛ اکنون آتش جنگ با یک تیتر، یک شایعه، یا یک ترس پنهان در ذهن‌ها افروخته می‌شود. دشمن برای ایران، دیگر به‌دنبال یک نبرد نظامی نیست؛ او می‌خواهد ما را در وضعیت «بی‌تصمیمی» نگه دارد، در همان مرزی که نه‌امیدی برای حرکت باقی می‌ماند و نه اراده‌ای برای مقاومت. این همان «نه جنگ، نه صلح» است؛ وضعیتی که ظاهرش آرام است، اما در باطن، همه‌چیز را می‌پوساند.

در روزگار ما، دشمنی که آشکارا علیه کشور می‌جنگد، گاهی ناگزیر از نبرد مستقیم می‌شود؛ اما آنکه خطرناک‌تر است، دشمنی است که راه‌های ظریف‌تر و روان‌شناختی را برمی‌گزیند. تجربه‌های تاریخی نشان داده است که یکی از موثرترین تکنیک‌های تضعیف یک ملت، وارد کردن آن در حالت بلاتکلیفی است. امروز، بزرگ‌ترین بلاتکلیفی که کشور را تهدید می‌کند معلق گذاشتن جامعه میان «نه جنگ و نه صلح» است.

جامعه امروز ما در موقعیتی میان اضطراب و انتظار قرار دارد؛ نه در آرامش کامل است و نه در بحران آشکار. این وضعیت که می‌توان آن را «تعلیق اجتماعی» نامید، در سکوت خود، پرهزینه‌تر از بسیاری از بحران‌هاست. زیرا آرام و بی‌صدا، روحیه‌ ملی را تحلیل می‌برد و اراده‌ جمعی را در رخوت فرو می‌برد. برای عبور از این وضعیت، باید به توان درونی جامعه، به ایمان مردم و به نیروی امید تکیه کرد. همان‌گونه که رهبر انقلاب تاکید فرموده‌اند، نباید در انتظار تحولات بیرونی ماند؛ باید روحیه‌ کار و تلاش را بر حالت تعلیق و انتظار غلبه داد. این توصیه، نه تنها یک شعار، بلکه نقشه‌ای برای بازسازی امید و پویایی در جامعه است.

در تاریخ ملت‌ها، گاه دشمنان جنگی آشکار به‌راه می‌اندازند و گاه به‌مراتب خطرناک‌تر از آن، صلحی فریبنده و متوقف‌کننده را طراحی می‌کنند. میان این دو، وضعیتی شکل می‌گیرد که نه صدای گلوله شنیده می‌شود و نه آرامش صلح برقرار است؛ حالتی از سکوت فعال که «نه‌جنگ، نه‌صلح» نام دارد و دشمن آن را با ظرافتی خاص مهندسی می‌کند تا اراده‌ ملی را از درون فرسوده ساخته و جامعه را در حالت تعلیق نگه ‌دارد.

در تحلیل وضعیت کنونی کشور، تعبیر «نه جنگ، نه صلح» تنها یک توصیف سیاسی نیست، بلکه مفهومی چندبعدی است که وجوه روانی، اجتماعی و فرهنگی حیات ملی را دربر می‌گیرد. در این وضعیت، جامعه در تعلیقی دائمی میان تهدید و انتظار به سر می‌برد؛ نه درگیر رویارویی مستقیم است و نه به آرامش و ثبات لازم برای پیشرفت دست یافته است.