عبور از «نه جنگ، نه صلح» نه با اعلام جنگی تازه، بلکه با اعلام جنگی نرم علیه رخوت درونی ممکن است. جامعه ایران همواره در طوفان‌های سخت، قامت استوار خود را نشان داده است

بی‌اعتمادی به غرب در نگاه رهبران انقلاب اسلامی، یک واکنش هیجانی یا تصمیم موقت سیاسی نیست، بلکه راهبردی بنیادین و برآمده از تجربه‌ای تاریخی و پرهزینه است.

سخن روشن و کوتاه است، اعتماد به غرب کریه‌تر از آن است که اغواگر باشد.

اعتماد، این واژه ساده در تاریخ معاصر ما بارها فروش رفته است. ‌نخست با قلم، سپس با قرارداد و در نهایت با کودتا. بله، هدیه غرب به ما هیچگاه شیرین نبوده است.

اول گفتند راه باز است. تحریم‌ها می‌روند. خورشید سرمایه‌گذاری طلوع می‌کند. ما هم باور کردیم. قلم گرفتیم، امضا زدیم، صبر کردیم. اما هر بار که موعد نقدشدن رسید، «چک» با مهر درشت «غیرقابل‌پرداخت» برگشت خورد. قصدم ملامت اشخاص نیست؛ صورت‌جلسه یک تجربه ملی است. تجربه‌ای که اگر با دقت نخوانیم، دوباره می‌افتیم در صف طولانی امیدهای بلامحل.

در ظاهر، چند موشک بود و چند پایگاه. چند انفجار در یک مرکز هسته‌ای که غرب مدت‌ها بود با آن مشکل داشت. اما در حقیقت، هدف این حمله نه سانتریفیوژ بود، نه نیروگاه، نه حتی تاخیر در پیشرفت علمی. هدف بسیار بنیادی‌تر از اینهاست، استقلال! همان واژه‌ای که در ذهن غرب، خطرناک‌تر از غنی‌سازی است. وقتی آمریکا دکمه شلیک را زد و نخستین انفجار در تاسیسات فردو یا اراک یا نطنز رخ داد، آنچه واقعا زیر آوار رفت، ساختمان نبود؛ تصور ساده‌لوحانه‌ای بود که ایران را کشوری صرفا فنی یا فناورانه می‌دید. غافل از اینکه ریشه انرژی هسته‌ای در ایران، در اراده‌ای فراتر از فناوری است، یعنی اراده به ایستادن روی پای خود.