این تجربه مشترک اکثریت غریب به اتفاق مردم است که وقتی یک ناگواری و مصیبت به جمعی همدل، تحمیل شود، آنان به هم نزدیک‌تر می‌شوند و روابط جانانه و خودمانی آنان ظهور و بروز بیشتری پیدا می‌کند. چه بسا در هنگام سختی و فشار افراد همدل به یک خودآگاهی ناگهانی می‌رسند. گویی پیش از این در جریان روزمرگی‌ها التفاتی به شدت و عمق و اصالت روابط خود نداشتند. گروه‌های همدل در دل ناگواری‌ها ناگهان خود را می‌یابند. آن خود متعالی و متکامل خود را.

نه غرش موشک‌ها، نه خاموشی در سرزمین‌های اشغالی و نه آن انفجار در قلب رسانه ملی! هیچ‌کدام تصویر واقعی از قدرت و ضعف را منعکس نمی‌کنند.

نبردها دیگر تنها بر سر خاک نیستند، لذا داشتن «دفاع»، فقط به معنای داشتن ارتش نیست. دفاعِ امروز هوشمند است؛ چندلایه است؛ در زمین و آسمان و در ذهن‌ها و در داده‌ها اتفاق می‌افتد. ایران در این جبهه چندبُعدی، نه تنها عقب نمانده، بلکه در برخی حوزه‌ها به رتبه‌ای از بازدارندگی رسیده که حتی دشمنِ آماده به حمله را وادار به عقب‌نشینی کرده است.

جنگ آغاز شده و ملت در تب‌وتاب هستند. اضطراب در میان جامعه‌ وجود دارد اما وقتی از مردم سوال می‌پرسیم چه خواهد شد؟ اکثر افراد نظرشان این است که برنده‌ این جنگ ما هستیم.

در دین اسلام و معارف معصومین (علیهم‌السلام)، مفهوم جهاداکبر و جهاداصغر، به‌عنوان دو مقوله‌ بنیادین از ابعاد مبارزه و پیکار مطرح شده‌اند که هرکدام جایگاه ویژه‌ای در تحقق اهداف دینی دارند.

در روزهایی که صدای انفجارها و آژیرها، امنیت پوشالی رژیم صهیونیستی را به چالش کشیده و پاسخ‌های کوبنده جمهوری اسلامی، معادلات منطقه‌ای را دگرگون ساخته است، مسئله‌ای بنیادین پیش روی ماست: چگونه حامی رهبری باشیم؟

سلاح همیشه آهنین نیست. گاهی سلاح صبر است. گاهی ایمان است

وقتی از ایران قوی سخن می‌گوییم، نخستین تصویر ذهن بسیاری، موشک‌های نقطه‌زن، سامانه‌های پدافندی یا میدان‌های نبرد فرامرزی است. اما در سایه آن اقتدار سخت‌افزاری، ستونی از قدرت ملی ایستاده است که کمتر در قاب دوربین‌های غربی می‌گنجد. همان دیپلماسی عزتمند. دیپلماسی‌ای برخاسته از یک عقلانیت تاریخی که نه‌تنها از مذاکره نمی‌هراسد، بلکه هر گفت‌وگو را به صحنه‌ای برای تبیین اقتدار بدل می‌سازد.