صلح، همواره آرزویی مقدس و راهی به سوی آرامش و توسعه پایدار برای هر ملت است. اما در شرایطی که امنیت و عزت ملی در معرض تهدید است، نمی‌توان هر نوع صلحی را پذیرفت یا با صرف شعار به آن دل بست.

در نبردهای مدرن، گاهی یک شلیک کافی است تا معادله‌ای جهانی به‌هم بخورد. حمله دقیق و موفق موشک‌های ایرانی به تاسیسات حساس نظامی - امنیتی اسرائیل، همان شلیک بود. اتفاقی که در آن نه‌تنها دیوارهای بتنی و سامانه‌های چندلایه دفاعی فروریخت، بلکه اسطوره شکست‌ناپذیری ارتش اسرائیل نیز ترک برداشت و فرو ریخت.

در جهانی که برخی کشورها با قراردادهای نظامی چند صدمیلیارد دلاری و خرید سامانه‌های دفاعی پیشرفته، تصور می‌کنند امنیت را می‌توان در ویترین تسلیحاتی یافت، ایران راه دیگری رفته است.

در میدان نبردهای سخت و پیچیده امروز، یک حقیقت آشکار شده است و آن اینکه هیچ قدرت نظامی و اقتصادی به‌تنهایی نمی‌تواند سرنوشت یک کشور را رقم بزند، مگر آنکه پشتوانه‌ای قوی و مستحکم از اتحاد و انسجام ملی داشته باشد. تجربه حمله اخیر آمریکا و اسرائیل به تاسیسات هسته‌ای ایران، نمونه‌ای بارز از اهمیت این اصل است. رمز پیروزی‌ها و مهارت مهار، نه‌تنها در تجهیزات و فناوری بلکه در اتکا به ستون محکم اتحاد ملی نهفته است.

سابقه دشمنی دولت ایالات متحده آمریکا با ایران به‌طور عام و جمهوری اسلامی ایران به‌طور خاص، به سال‌های پیش از انقلاب اسلامی ایران باز می‌شود. از این جهت موضوع مداخله آمریکا در جنگی که رژیم اشغالگر صهیونیستی به جمهوری اسلامی ایران تحمیل کرده است را باید در افق و بستر تاریخ طولانی مواجهات سیاسی و نظامی میان ایران و ایالات متحده آمریکا مورد بررسی قرارداد.

تهدیدها در دل خود فرصت‌هایی نهفته دارند. فرصت‌هایی از جنس یافتن، بازگشت به خود، بیداری و حیات. جنگ ۱۲روزه یکی از سخت‌ترین آزمون‌های ملت ایران در چند دهه اخیر به شمار می‌رود. هر چند داستان هجوم بی‌امان دشمن در جنگ ترکیبی، بخشی جدانشدنی از روایت روزمره‌های ماست؛ اما همواره موقعیت‌هایی همچون جنگ اخیر وجود دارد که نقطه عطف داستان به شمار می‌آید.

در ظاهر، چند موشک بود و چند پایگاه. چند انفجار در یک مرکز هسته‌ای که غرب مدت‌ها بود با آن مشکل داشت. اما در حقیقت، هدف این حمله نه سانتریفیوژ بود، نه نیروگاه، نه حتی تاخیر در پیشرفت علمی. هدف بسیار بنیادی‌تر از اینهاست، استقلال! همان واژه‌ای که در ذهن غرب، خطرناک‌تر از غنی‌سازی است. وقتی آمریکا دکمه شلیک را زد و نخستین انفجار در تاسیسات فردو یا اراک یا نطنز رخ داد، آنچه واقعا زیر آوار رفت، ساختمان نبود؛ تصور ساده‌لوحانه‌ای بود که ایران را کشوری صرفا فنی یا فناورانه می‌دید. غافل از اینکه ریشه انرژی هسته‌ای در ایران، در اراده‌ای فراتر از فناوری است، یعنی اراده به ایستادن روی پای خود.

برای دهه‌ها، جنگنده رادارگریز اف ۳۵ نماد قدرت هوایی آمریکا و متحدانش بود؛ پرنده‌ای که قرار بود هیچ راداری نتواند آن را ببیند و هیچ سامانه‌ای توان انهدامش را نداشته باشد.