امروزه، میدان جنگ دیگر به خاکریز و سنگر محدود نیست؛ حالا نبرد اصلی در ذهن‌ها و قلب‌ها در جریان است. واژه‌ها و تصاویر دیگر فقط خبررسان نیستند، بلکه به «گلوله‌های نامرئی» تبدیل شده‌اند که مستقیما به افکار عمومی شلیک می‌شوند.

در سپهر تقابل‌های نوین، آنجا که شلیک معنا و مهندسی ادراک، جای گلوله و موشک را می‌گیرد، رسانه دیگر ابزار تبلیغ نیست، بلکه سلاح راهبردی تمدن‌ها است؛ آنکه میدان روایت را باخت، پیش از میدان جنگ، خویشتن را باخته است.

تحولات جنگ ۱۲ روزه، نقاب از واقعیتی قدیمی برداشت که در دوران جدید به طرزی کم‌سابقه برجسته شده است: دیگر هیچ نبردی صرفا در میدان نظامی رقم نمی‌خورد.

جنگ ۱۲ روزه میان ایران و اسرائیل، فقط رخدادی نظامی نبود بلکه رویدادی رسانه‌ای نیز به شمار می‌آید؛ صحنه‌ای برای رقابت معنا، سنجش اقتدار ملی در برابر جنگ روایت‌ها و آزمونی برای بلوغ دستگاه رسانه‌ای کشور.

در سطح فردی، دوران نوجوانی معمولا مرحله‌ای حساس است که فرد از هویت کودکی فاصله می‌گیرد، اما هنوز به هویت ساخت‌یافته جوانی نرسیده است

تاریخ ملت‌ها را نه فقط با فتوحات و فرمانروایی‌ها بلکه با لحظاتی می‌سنجند که در آن، ملت چون یک تن واحد در برابر تهدید ایستاده و از خویشتن دفاع کرده است. آنجا که کینه‌ها کنار گذاشته می‌شود، اختلافات رنگ می‌بازد و «ما» بر فراز هر «من» یا «او» قرار می‌گیرد، آنجا قلمرو هویت شکل می‌گیرد. در جنگ ۱۲ روزه، با همه شدت آنچه بر ملت ایران گذشت، با همه طراحی‌های پیچیده عملیات روانی و شکاف‌اندازی دشمنان و با همه فشارهای بیرونی و اختلالات درونی، یک واقعیت بیش از هر چیز رخ نمود: مردم ایران هنوز می‌توانند متحد شوند؛ اگر تهدید واقعی باشد و روایتِ وطن و ایمان روشن.

هویت ملی و دینی یک ملت، فقط یک باور فرهنگی یا یک عنصر روان‌شناختی نیست؛ بلکه زیرساخت اصلی تمدن‌سازی و بستر پایداری سیاسی، فرهنگی و اجتماعی است

جنگ‌ها اگرچه در ظاهر ویرانی می‌آورند، اما گاه در بطن خود سازندگی معنوی، فرهنگی و تمدنی را نهفته دارند.