گاهی یک حرکت از یک شخصیت، درخشش بیشتری از هزاران کلمه دارد. گاهی یک حرکت نمادین، از حجم انبوهی از سخنرانی‌ها و بخشنامه‌ها اثرگذارتر می‌افتد.

نایینی به ما می‌آموزد که در نبرد تمدنی با استکبار، تنها داشتن اندیشه‌ی صحیح کافی نیست؛ بلکه «مدیریت جبهه‌ی فکری» و «هوشیاری در برابر مصادره» نیز بسیار ضروری است.

تحولات رسانه‌ای در دهه اخیر، به‌ویژه با رشد شتابان شبکه‌های اجتماعی از جمله اینستاگرام، ساختار حکمرانی فرهنگی را وارد مرحله‌ای تازه کرده است.

قانون تاکنون وضعیت استخدامی معلمان را تا سال 92 تعیین کرده و اجازه داده از ظرفیت های سرباز معلم و معلمان حق التدریسی استفاده کند که بار دیگر قانون و مجلس این مسائل را تبدیل به تعهد برای وزارت آموزش و پرورش کرده است.

ما مردم ایران نیز نیاز داریم تا با تحلیل و بررسی این واقعه مهم و تعیین‌کننده عبرت‌های لازم را بگیریم و بر اساس آن نقاط قوت خود را استحکام بخشیم و نقاط ضعف را جبران کنیم و هر چه کاستی و ناراستی و روزنه و خلل هست را برطرف کنیم.

کشور ما این روزها در میانه‌ میدان عجیبی ایستاده است؛ نه صدای آژیر جنگ به گوش می‌رسد، نه نشانه‌ای از صلح پایدار دیده می‌شود. دشمن، بی‌آنکه حتی گلوله‌ای شلیک کند، ما را در «انتظار» گرفتار کرده است؛ انتظاری که به ظاهر آرام است، اما در باطن، فرساینده و فلج‌کننده. این همان وضعیتی است که رهبر انقلاب از آن با عنوان «حالت نه جنگ، نه صلح» یاد کردند و هشدار دادند که: «منتظر تحولات بیرونی نباشیم.»

در جهان امروز، جنگ‌ها دیگر لزوما با گلوله و موشک آغاز نمی‌شوند؛ اکنون آتش جنگ با یک تیتر، یک شایعه، یا یک ترس پنهان در ذهن‌ها افروخته می‌شود. دشمن برای ایران، دیگر به‌دنبال یک نبرد نظامی نیست؛ او می‌خواهد ما را در وضعیت «بی‌تصمیمی» نگه دارد، در همان مرزی که نه‌امیدی برای حرکت باقی می‌ماند و نه اراده‌ای برای مقاومت. این همان «نه جنگ، نه صلح» است؛ وضعیتی که ظاهرش آرام است، اما در باطن، همه‌چیز را می‌پوساند.