در این نوشته می‌خواهم درباره جامعه رسانا بنویسم. جامعه رسانا یعنی جامعه‌ای که به اقتدار معنی رسیده. اقتدار معنی یعنی داشتن فرهنگی غنی و روحی متعالی و تاریخی پیوسته و هویتی مشخص و روابط زنده و پویا بین این معنای کلی و شاکله شخصیت و شکل و صورتی که آن معنا و این شخصیت را به تدریج نمودار می‌کند. جامعه رسانا یعنی جامعه‌ای خودآگاه و خودشناخته و خودساخته.

تقدیم به ملکه قلبم سکینه‌سلطان صدیقی مادر شهیدان حسن و احمد توتونکار زاهدی و حسین که بعدها در راه خدمت شهید شد.

طبق آمارهای منتشر شده گام تبری از اسرائیل برداشته شده و باید با گام تولی نسبت به انقلاب اسلامی تکمیل شود. طوفان الأقصی باعث شد تا جهان با چهره کثیف تمدن وحشی غرب آشنا شود.

ما مردم ایران نیز نیاز داریم تا با تحلیل و بررسی این واقعه مهم و تعیین‌کننده عبرت‌های لازم را بگیریم و بر اساس آن نقاط قوت خود را استحکام بخشیم و نقاط ضعف را جبران کنیم و هر چه کاستی و ناراستی و روزنه و خلل هست را برطرف کنیم.

بی‌شک حادثه بزرگ جنگ دوازده روزه و شکست مفتضحانه غرب در مواجهه شرارت‌بارش با ایران در تاریخ جهان ثبت و ضبط خواهد شد و از این پس مورد مطالعات عمیق و دقیق قرار خواهد گرفت. این جنگ در واقع تشدید کننده تحولاتی بود که از هفت اکتبر آغاز شد و پیش و پس خود را از هم جدا کرد. اما غرب هنوز سعی دارد، همان راه و رسم گذشته را در رفتار با ما ادامه دهد. در حالی که نه اروپا و نه آمریکا و نه باند جنایتکار اسرائیل، هیچگاه به موقعیت قبلی خود بازنخواهند گشت و اشتباه بزرگ آنان در کوتاه‌مدت و میان‌مدت آنان را دچار شکست‌های جبران ناپذیر و غیر قابل بازگشت بیشتر خواهد کرد.

کُنْتُمْ خَیْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَوْ آمَنَ أَهْلُ الْکِتَابِ لَکَانَ خَیْرًا لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَأَکْثَرُهُمُ الْفَاسِقُونَ ملت ایران در سیر تطور انقلابی خویش ابتدا به مقام امت و سپس به مرتبه امامت می‌رسد. به این معنی که اولا الگوی همه مردمان جهان است و دوم الگوی ملت‌های مومن و پرهیزگار.

تهدیدها در دل خود فرصت‌هایی نهفته دارند. فرصت‌هایی از جنس یافتن، بازگشت به خود، بیداری و حیات. جنگ ۱۲روزه یکی از سخت‌ترین آزمون‌های ملت ایران در چند دهه اخیر به شمار می‌رود. هر چند داستان هجوم بی‌امان دشمن در جنگ ترکیبی، بخشی جدانشدنی از روایت روزمره‌های ماست؛ اما همواره موقعیت‌هایی همچون جنگ اخیر وجود دارد که نقطه عطف داستان به شمار می‌آید.

این تجربه مشترک اکثریت غریب به اتفاق مردم است که وقتی یک ناگواری و مصیبت به جمعی همدل، تحمیل شود، آنان به هم نزدیک‌تر می‌شوند و روابط جانانه و خودمانی آنان ظهور و بروز بیشتری پیدا می‌کند. چه بسا در هنگام سختی و فشار افراد همدل به یک خودآگاهی ناگهانی می‌رسند. گویی پیش از این در جریان روزمرگی‌ها التفاتی به شدت و عمق و اصالت روابط خود نداشتند. گروه‌های همدل در دل ناگواری‌ها ناگهان خود را می‌یابند. آن خود متعالی و متکامل خود را.