بیانات اخیر رهبر انقلاب درباره قرار داشتن جمهوری اسلامی در «کانون یک جنگ تبلیغاتی و رسانه‌ای»، اگر در پرتو تحولات پس از جنگ غزه و جنگ ۱۲ روزه اخیر خوانده شود، دلالتی فراتر از یک هشدار مقطعی می‌یابد.

امروزه تکثر نشانه‌ها بر هر امر عینی پیشی گرفته و بازنماها چنان فزونی یافته‌اند که خود جای واقعیت را گرفته و ما با قلمرویی روبه‌رو هستیم که می‌توان آن را به بیان ژان فرانسوا بودریار، ابرواقعی نامید؛ حوزه‌ای که در آن تصویر، نه پرده‌ای بر واقعیت، بلکه جایگزین آن است. وقتی که این وضعیت با پساحقیقت درمی‌آمیزد، حقیقت دیگر نه محصول واقعه بلکه نتیجه شدت القا و بسامد تکرار است. در چنین وضعی، پدیدارشناسی جنگ روایت‌ها نه یک ابزار تحلیلی، بلکه ضرورتی برای فهم این است که چگونه حقیقت به میدان کشیده شده و پاره‌پاره می‌شود.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، مفهوم استکبارستیزی به‌عنوان یکی از ستون‌های اصلی هویت سیاسی و فرهنگی ایران مطرح شد. در آغاز، این مفهوم بیش از همه در قالب شعارهای ضدسلطه و به‌ویژه مخالفت با ایالات متحده بروز پیدا می‌کرد. امام خمینی(ره) با استفاده از تعبیر «شیطان بزرگ» تلاش داشت ساختار سلطه جهانی را افشا و هویت مستقل ملت ایران را تثبیت کند. اما استکبارستیزی در این مرحله بیشتر ماهیتی خطابی، اخلاقی و هویتی داشت تا ساختاری و بلندمدت.

تعقل در سیاست و مدیریت ملی به معنای توانایی تصمیم‌گیری هوشمندانه بر اساس تحلیل دقیق و پیش‌بینی پیامدهاست.

تعلیق، چه در هنر و چه در سیاست، زمانی اثرگذار و سازنده است که مقطعی، کنترل‌شده و هدفمند باشد. همان‌گونه که آلفرد هیچکاک در تحلیل سینمایی خود اشاره کرده، تعلیق مانند فنری است که باید گاه آزاد شود؛ فشار ممتد بر آن باعث شکست آن و از بین رفتن اثرگذاری می‌شود. در سیاست نیز، تعلیق دائمی می‌تواند به همان میزان مخرب باشد؛ زیرا ظرفیت تصمیم‌گیری، انسجام داخلی و مشروعیت مدیریتی را تحلیل می‌برد.

یکی از مهم‌ترین پرسش‌های زمانه ما این است که چگونه می‌توان محیط‌های آموزشی، سازمانی و شهری را مدیریت کرد تا آزادی فعال، خلاقیت و رشد خودانگیخته انسان‌ها افزایش یابد؟

محسن سلگی ، آگاه مسائل سیاسی : اندیشه سیاسی معاصر در ایران، در بستر مواجهه تاریخی با ایالات متحده و غرب، پیوسته میان دو قطب «شک» و «ایمان» در نوسان بوده است. از یک‌سو تجربه تحریم‌ها، جنگ، فشارهای دیپلماتیک و سازوکارهایی چون مکانیزم ماشه زخم‌های عمیقی بر پیکر ملت ایران وارد کرده است؛ از سوی دیگر، بخشی از نخبگان و سیاستمداران همواره با تردید به این زخم‌ها نگریسته‌اند و ماهیت دشمنی آمریکا را انکار کرده‌اند. این انکار صرفا خطای‌محاسباتی یا خوش‌بینی ساده‌لوحانه نیست، بلکه بخشی از یک ساختار روانی - سیاسی عمیق‌تر است که می‌توان آن را با مفاهیم فلسفه‌ قاره‌ای واکاوی کرد.