فناوری‌های نوین و فضای مجازی که اغلب به عنوان بستری برای تهاجم فرهنگی دشمن قلمداد می‌شوند، نباید ما را به انفعال بکشاند. بلکه باید با نگاهی راهبردی، آن را در دستان ما به ابزاری قدرتمند و بی‌همتا برای بازگویی و گسترش مفاهیم مقاومت تبدیل کنیم

تحلیل وضعیت نظام آموزش و پرورش در مواجهه با تحولات انفجاری فضای مجازی، مستلزم عبور از رویکردهای کلیشه‌ای و ورود به یک آسیب‌شناسی ساختاری است. واقعیت آن است که مواجهه کنونی این نهاد با پدیده‌هایی چون شبکه‌های اجتماعی، نه یک انتخاب تاکتیکی، بلکه حاصل یک «انفعال ساختاری» عمیق است که ریشه در عدم تطابق پارادایم حاکم بر نظام آموزشی با الزامات زیست‌بوم جدید رسانه‌ای دارد. این انفعال، آموزش و پرورش را از یک نهاد «کنشگر» و «جهت‌دهنده» در عرصه تربیت، به یک نهاد «واکنش‌گر» و «دنباله‌رو» در برابر امواج سهمگین جنگ شناختی تبدیل کرده است. ریشه این انفعال را می‌توان در سه‌لایه تحلیل کرد.

تحولات اخیر سوریه و چرخش صحنه این کشور در زمستان ۱۴۰۳، اگر چه ممکن است در نگاه نخست، چالشی جدی برای هندسه مقاومت به‌نظر رسد، اما برای نگاهی راهبردی و آینده‌پژوهانه، نه پایان یک دوران که گشایش افق‌های نوین و فرصتی بی‌بدیل برای بازطراحی عمق استراتژیک جمهوری اسلامی ایران است. ما باید این تغییر را نه یک ضربه، بلکه تلنگری برای نوسازی و ارتقای رویکردهای‌مان ببینیم؛ فرصتی برای مهندسی معکوس نقشه دشمن و تبدیل تهدید به نقطه جهش.

امروزه، میدان جنگ دیگر به خاکریز و سنگر محدود نیست؛ حالا نبرد اصلی در ذهن‌ها و قلب‌ها در جریان است. واژه‌ها و تصاویر دیگر فقط خبررسان نیستند، بلکه به «گلوله‌های نامرئی» تبدیل شده‌اند که مستقیما به افکار عمومی شلیک می‌شوند.

این روزها اگر خوب گوش کنیم، طنین یک حقیقت فراموش‌شده در کوچه‌پس‌کوچه‌های ایران به گوش می‌رسد: دشمن هر چه بیشتر بتازد، این ملت محکم‌تر به ریشه‌هایش می‌چسبد

باورش سخت نیست اگر بگوییم شادپیمایی‌های غدیر، به یکی از پررنگ‌ترین جلوه‌های زیست دینی در فضای اجتماعی جمهوری اسلامی ایران تبدیل شده‌اند. خیابان‌هایی لبریز از لبخند، خانواده‌هایی که با عشق به میدان آمده‌اند، غذاهایی که بی‌چشم‌داشت نذری می‌شوند و صداهایی که از صدق دل فریاد می‌زنند: «یا علی!»