جهان امروز شاهد نبردی خاموش اما تعیین‌کننده است؛ نبردی که سلاح آن «داده» است، میدان نبرد آن «ذهن بشر» است و جایزه آن «تسلط بر روایت‌های مسلط زمانه.» در این عرصه نوظهور، هوش‌مصنوعی به سپاهی بی‌مرز تبدیل شده که نه خاک که روح ملت‌ها را نشانه رفته است. اگر روزگاری استعمار کهن با زور سرنیزه بر تن ملت‌ها حکومت می‌کرد، امروز استعمار دیجیتال با سلاح هوش‌مصنوعی بر اندیشه و اعتقادات آنان چنگ می‌اندازد. در چنین شرایطی، وظیفه جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی نه تنها دفاع در برابر این یورش، که تبدیل این تهدید به فرصتی برای پیشروی و اثرگذاری است. این نبرد، جنگی برای تصرف قلب‌ها و اذهان است، جنگی که شکست یا پیروزی در آن سرنوشت تمدن‌ها را رقم خواهد زد.

سنت تقریظ‌نویسی، همچون یک کیمیاگر فرهنگی، به کتاب جان می‌بخشد و آن را از مرزهای صرفا انتشار عبور می‌دهد. اما این اعجاز، تنها نیمه راه است.

میرزای نائینی هم از استبداد می‌گریخت، هم از هرج‌ومرج غربی. اما روایت‌هایی که امروز از او ساخته می‌شود، بیش از آن‌که به حقیقت نزدیک باشد، ساخته و پرداخته‌ منازعات سیاسی معاصر است.

در میانه قرن پانزدهم، اروپاییان بر آوار کلیسا و نهاد دین، بنایی تازه برپا کردند؛ بنایی که شعارش انسان بود اما در عمق خود، اعلام طغیان علیه حقیقت بود. بشر غربی از خدا برید تا خود را مطلق سازد و این سرآغاز عصری شد که به نام رنسانس شناخته شد اما در واقع، غروب معنویت بود.

حضرت زینب(س) با علمِ لدنی و ایستادگیِ بی‌نظیر خود، نه تنها پیام عاشورا را رساند، بلکه خود به تداوم و الگویی جاویدان برای عزت، ایمان و نقش‌آفرینی انسان در تاریخ تبدیل شد.

ای دل غافل! قیمت‌ها چنان سر به فلک کشیده‌اند که گویی در حال پرواز به سوی ماه عسل مسئولین هستند! جیب رعیت بیچاره هم که جز باد، چیزی ندارد! از خدا می‌خواهیم که حداقل، نان شبمان را تبدیل به دلار نکنند وگرنه باید به فکر فالگیری برای آینده باشیم!

ای فلک! این چه رسم روزگاریست؟ خانه‌ها چنان قیمتی شده‌اند که گویا در هر آجرش، یک مثقال طلا به کار رفته! ما مستأجران نگون‌بخت هم که جز توبه کردن و قرض گرفتن، راهی نداریم. صاحبخانه هم که انگار وکیل‌التجار زمان قاجار است و دلش بهر مُهر و نُقل رضایت نمی‌دهد! خدا کند به جای اجاره، […]

ای وای بر ما! باز این چراغ‌های فرنگی قهر کردند! گویا برق‌رسان‌ها هم مثل مسئولین، گاه‌گاهی یادشان می‌رود که وظیفه‌ای هم دارند! حالا در این تاریکی بنشینیم و دعا کنیم که دزدانِ شهر، حداقل با ادب باشند و فقط چیزهایی را ببرند که خیلی به آن‌ها نیاز نداریم! الحق که چه تجددی داریم!