چند سال پیش، زمانی که بحث جنگ ترکیبی تازه رنگ‌وبویی جدی به خود گرفته بود، با یکی از دوستان به شوخی می‌گفتیم «بگذار یه جنگ ترکیبی واقعی ببینیم، داخل آن فقط موشک و تانک نباشد، بلکه شبکه‌های اجتماعی، پادکست و حتی شکلک‌ها هم وارد جنگ بشوند!»

در روزهایی که آسمان سرزمین‌های اشغالی زیر آتش دقیق‌ترین موشک‌های ایرانی شعله‌ور بود، لرزه نه فقط بر اندام ژنرال‌های صهیونیست که بر ستون‌های پوسیده‌ امپراتوری رسانه‌ای غرب افتاد.

از دیرباز هویت ملی ایران، همچون فرش‌های پرنقش‌ونگار کاشان، از تار و پودهای گوناگون بافته شده است؛ از دین و زبان تا قوم و خاطره تاریخی. اما این هویت با همه ریشه‌داری و تنوعش، همواره در معرض پرسش و پالایش بوده است. جنگ‌ها، انقلاب‌ها، مهاجرت‌ها و رسانه‌های جهانی، همگی لایه‌هایی از این هویت را آزموده‌اند. در این میان، جنگ ۱۲روزه نه‌تنها یک آزمون امنیتی بلکه فرصتی نظری برای بازاندیشی در چیستی، چگونگی و چالش‌های هویت ملی ایرانی - اسلامی است

نبردها دیگر تنها بر سر خاک نیستند، لذا داشتن «دفاع»، فقط به معنای داشتن ارتش نیست. دفاعِ امروز هوشمند است؛ چندلایه است؛ در زمین و آسمان و در ذهن‌ها و در داده‌ها اتفاق می‌افتد. ایران در این جبهه چندبُعدی، نه تنها عقب نمانده، بلکه در برخی حوزه‌ها به رتبه‌ای از بازدارندگی رسیده که حتی دشمنِ آماده به حمله را وادار به عقب‌نشینی کرده است.

آنچه تحلیل را از تبیین جدا می‌کند، «نسبت آن با وضوح ذهنی» است. تبیین، فضا را روشن می‌کند؛ به مخاطب کمک می‌کند بداند چه چیزی اتفاق افتاده، چرا و اکنون چه باید کرد اما تحلیل ضدتبیینی، فضا را تیره می‌کند؛ شک‌افکن است ولی فاقد روش مواجهه؛ پر از اشاره‌های ضمنی ولی بدون موضع صریح؛ ظاهراً پیچیده است اما در واقع از درک پیچیدگی‌ها عاجز است.

عزیزان من! کشور مال شماست؛ کشور متعلق به نسل جوان است؛ شما باید این کشور را بسازید؛ شما باید پایه‌های مجد و عظمتی را که این انقلاب و دست توانای معمار انقلاب بنا گذاشته است، حفظ کنید و بالا ببرید؛ شما باید با نیروی خود، با اراده خود، با دانش خود و با ایمان خود، عقب‌ماندگی‌های چندده‌ساله دوران قبل از انقلاب را جبران کنید. (۱۳۷۹/۷/۹)

با سقوط بالگرد حامل رییس‌جمهور ایران، حجت‌الاسلام سید ابراهیم رئیسی، موجی از واکنش‌های رسانه‌ای در سطح داخلی و جهانی به راه افتاد.

ما باید از تقلیل کار به یک ضرورت زیستی پرهیز کنیم و آن را به چشم یک پروژه فرهنگی، اجتماعی و تمدنی ببینیم. بازتعریف جایگاه کار می‌تواند آغاز مسیری باشد که در آن جامعه‌ای پویاتر، عادلانه‌تر و مستقل‌تر ساخته می‌شود. به ‌بیان دیگر، اگر کار را درست ببینیم و بشناسیم، می‌توانیم از آن نه ‌فقط برای ساختن اقتصاد، بلکه برای ساختن جامعه بهره بگیریم