رفاه مفهومی ساخت‌یافته است که بر پایه کار مداوم، نظم اجتماعی و مشارکت مؤثر در فرایند‌های تولیدی و خدماتی شکل می‌گیرد.

صور یک جامعه پیشرفته بدون فرهنگ کارِ نیرومند، چیزی شبیه به رؤیای پرواز بدون بال است. در ایران امروز، بحث درباره رفاه اجتماعی، پیشرفت اقتصادی و توسعه پایدار بیش از هر زمان دیگری مطرح می‌شود، اما وقتی پای عمل به میان می‌آید، گویی نوعی گسست فرهنگی در برخورد با کار و مسئولیت‌پذیری دیده می‌شود. در حالی که کار باید به‌مثابه یک ارزش اجتماعی و ابزاری برای تحقق رؤیای رفاه تلقی شود، در بسیاری از موارد به امری ثانوی و حتی مزاحم برای آسایش فردی تقلیل یافته است. این یادداشت تلاش دارد تا با نگاهی تحلیلی به فرهنگ کار در ایران امروز، تضاد میان خواست عمومی برای رفاه و واقعیت‌های مربوط به راحت‌طلبی، تنبلی‌ و ولنگاری فرهنگی را مورد واکاوی قرار دهد.

ساعت‌ها هنوز از نیمه‌شب نگذشته بود که نگرانی‌ها رنگ واقعیت گرفت. آسمان شمال غربی ایران، آن روز، سنگین‌تر از همیشه بود؛ نه فقط از مه و باران که از سرنوشتی که هنوز گفته نشده بود. همان‌طور که سرفصل خبرها یکی‌یکی به‌روز می‌شد، بی‌قراری در دل‌ها بالا می‌گرفت. ناگهان خبر آمد: بالگرد حامل رییس‌جمهور سید ابراهیم رئیسی، در راه بازگشت از ماموریتی مردمی، سقوط کرده است. از آن لحظه به بعد، دیگر هیچ‌چیز مثل قبل نبود.