شاید باید با راننده تاکسی‌ای در بیروت چند دقیقه هم‌صحبت شوی تا ببینی تصویر حزب‌الله در ذهن مردم لبنان چقدر متناقض است.

ما نسلی هستیم که جنگ را نه با تفنگ، بلکه با هشتگ تجربه کردیم. ما را وسط هیچ سنگری صدا نزدند. ما را در توییتر زخمی کردند. حالا وقتی از سوریه حرف می‌زنند، بیشتر از تانک و تیربار، من یاد صفحات حذف‌شده، روایت‌های مسدودشده و ویدیوهای قیچی‌شده می‌افتم.

در جهان امروز میدان نبرد پیش از آنکه در خاک واقع شود، در افکار عمومی، در قاب تصویر و در کلمات آغاز می‌شود. حتی یک نبرد نظامی اگر در روایت جهانی بازنده باشد، در تاریخ شکست‌خورده خواهد ماند؛ چه‌بسا در حافظه ملت خود نیز. جنگ ۱۲ روزه، اگرچه در ظاهر یک تقابل نظامی محدود بود اما در سطحی ژرف‌تر، میدان نبردی تمام‌عیار در حوزه دیپلماسی عمومی، روایت رسانه‌ای و گفتمان حقوق بشر بود؛ جایی که ایران، به‌درستی دریافت که برای بقا و بروز هویت تمدنی خود باید نه‌فقط بجنگد بلکه روایت کند.

در روزهایی که آتشِ جنگ ۱۲ روزه، افق منطقه را سرخ کرده بود و نفس‌ها در سینه حبس شده بود، چیزی فراتر از موشک‌ها و پهپادها در کارزار دیده می‌شد. پیوندی پنهان و درعین‌حال آشکار میان دل‌ها، صفوف، تصمیم‌ها و حتی اشک‌های مادران شهید و محاسبات فرماندهان. پیوندی که رمز آن، در واژه‌ای نهفته بود که قرن‌هاست بار امانت تاریخ را به دوش می‌کشد: ولایت.

ساعت هفت صبح است. من پشت پنجره آشپزخانه ایستاده‌ام، کتری آب‌جوش قل‌قل می‌کند، بچه‌ها خوابند و بوی نان تازه در کوچه پیچیده.

سلاح همیشه آهنین نیست. گاهی سلاح صبر است. گاهی ایمان است

از نوجوانی عادت داشتم در روزهای خاص مذهبی، کنار مادر، خاله، یا زن‌های محل به هیئت بروم. نه فقط به خاطر نذری و نوحه، بیشتر به‌خاطر آن حس بی‌واسطه‌ای که آدم را از کنج ذهن خودش بیرون می‌کشد و پرت می‌کند در دل یک جمع. جمعی که شاید زبان علم، آن را «توده» بنامد، اما من همیشه در آن فردیت‌ها را می‌دیدم.

هیچ تمدنی با دستان لرزان و چشم‌های خاموش به فردا نمی‌رسد. اگر بخواهیم آینده‌ای باشکوه و مقتدر بسازیم، باید امروز را از نگاه فردا ببینیم. جمعیت، اگرچه در ظاهر یک عدد است، اما در واقع عنصری حیاتی در معادلات قدرت، پایداری فرهنگی و قوام تمدنی است. رهبر انقلاب، با نگاهی ژرف و آینده‌نگر، بارها نسبت به خطر کاهش جمعیت هشدار داده‌اند. اما آنچه در کلام ایشان برجسته است، تبدیل مسئله فرزندآوری از یک انتخاب شخصی و سبک زندگی فردی، به یک تکلیف تمدنی است؛ ضرورتی که بر شانه‌های همه ما سنگینی می‌کند.