دلایل مختلفی در مقام تعلیل و استدلال‌ورزی برای حجاب وجود دارد؛ معمولا در «دین» از زاویه حرمت شرعی، در «روان‌شناسی» از زاویه مصونیت و امنیت روانی، در «قانون» از زاویه حقوق شهروندی و در «اخلاق» از زاویه عفت و حیا بر آن استدلال می‌شود. اگر چه این استدلال‌ها هر کدام موجه و موثرند، اما به نظر می‌رسد در شرایط کنونی یکی از راهبردهایی که باید بر آن تکیه کرد، وجه «خودآیینی حجاب» است.

برای تقویت «ذکر» و دستیابی به آمادگی ذهنی کامل برای پیشرفت شخصی و کاری، لازم است از شدت هوشیاری رسانه‌ای و هوشیاری نسبت به جنگ بکاهیم. این به معنای قطع کامل ارتباط با اخبار و رسانه‌ها یا غفلت از جنگ احتمالی نیست، بلکه نیازمند مدیریت آگاهانه زمان و توجه است.

در اخلاق اسلامی، مفهومی عمیق به نام «ذکر» وجود دارد که می‌توان از آن به آمادگی ذهنی تعبیر کرد. این حالت، ذهن انسان را در وضعیتی از آگاهی نگه می‌دارد که همواره نسبت به وظایف، مسئولیت‌ها و هدف‌هایش هوشیار باشد. اصطلاحا «به یاد دارد» که باید چه کند؛ چه چیزی باید بنویسد، با چه کسی باید تماس بگیرد، جواب پیام چه کسی را باید بدهد، چه چیزی باید بخواند، چه چیزی باید بخورد، کجا باید برود، چه چیزی باید بخرد و...

مردم می‌خواهند همه چیز را بدانند و از همه چیز سر دربیاورند، اما رسانه‌های رسمی همه چیز را نمی‌گویند. منظور از رسانه رسمی، رسانه‌ای است که وابسته به دولت و حاکمیت باشد؛ اعم از صداوسیما، پایگاه‌ها و مطبوعات. این واقعیت، باعث می‌شود مردم به رسانه‌های غیررسمی مثل شبکه‌های اجتماعی یا رسانه‌های خارجی پناه ببرند، تا از همه چیز مطلع شوند. این موضوع برای رسانه‌های رسمی، یک چالش درست می‌کند که آیا همه واقعیت را بگویند یا نگویند. این دوراهی در واقع، دوراهی صداقت و عدم صداقت نیست. بلکه دوراهی شفافیت و پنهان‌کاری است. چرا که صداقت، اعم از شفافیت و پنهان‌کاری است. لذا هر گونه پنهان‌کردن یا سانسور، منافی صداقت نیست.

افزایش جمعیت، یک مسئله‌ صرفا اجتماعی یا دینی نیست، بلکه وابسته به نظام اخلاقی خانواده‌ها است؛ یعنی مجموعه‌ معیارهایی که بر اساس آنها تصمیم می‌گیرند، اولویت‌بندی می‌کنند و یک انتخاب را بر انتخاب دیگر ترجیح می‌دهند.