در جهان امروز، جنگ‌ها دیگر لزوما با گلوله و موشک آغاز نمی‌شوند؛ اکنون آتش جنگ با یک تیتر، یک شایعه، یا یک ترس پنهان در ذهن‌ها افروخته می‌شود. دشمن برای ایران، دیگر به‌دنبال یک نبرد نظامی نیست؛ او می‌خواهد ما را در وضعیت «بی‌تصمیمی» نگه دارد، در همان مرزی که نه‌امیدی برای حرکت باقی می‌ماند و نه اراده‌ای برای مقاومت. این همان «نه جنگ، نه صلح» است؛ وضعیتی که ظاهرش آرام است، اما در باطن، همه‌چیز را می‌پوساند.

یکی از پرسش‌های جدی در فضای عمومی این است که چرا باید این‌همه هزینه برای حفظ غنی‌سازی پرداخته شود؟ آیا این فناوری واقعا آن‌قدر اهمیت دارد که اقتصاد و سیاست کشور سال‌ها زیر فشار آن قرار گیرد؟ پاسخ این سوال را باید در افقی فراتر از امروز جست‌وجو کرد. در آینده‌ای که قرار است به نسل‌های بعدی ایران به ارث برسد.

«خرمشهر را خدا آزاد کرد»، جمله‌ای که هنوز در گوش تاریخ طنین دارد، اما امروز کنار آن باید جمله‌ای دیگر را گذاشت: «۱۲ شب تهران، خواب تل‌آویو را ربود.» اگر خرمشهر نماد پیروزی ایمان و ایستادگی در برابر ارتشی مجهز بود، ۱۲ روز اخیر نشان داد که همان منطق ایستادگی، با شکل و ابزاری تازه، هنوز زنده است.

وقتی سخن از «ایران قوی» به میان می‌آید، اغلب نگاه‌ها به سمت اقتصاد، سیاست یا قدرت نظامی معطوف می‌شود. اما حقیقت این است که هیچ‌کدام از این عرصه‌ها بدون سرمایه انسانی توانمند معنا پیدا نمی‌کنند.

سخن روشن و کوتاه است، اعتماد به غرب کریه‌تر از آن است که اغواگر باشد.

یک‌سال نخست فعالیت دولت چهاردهم، فرصت مناسبی بود تا میزان تاثیرگذاری سیاست‌های فرهنگی بر جامعه و مشارکت مردم و نخبگان مورد ارزیابی قرار گیرد. فرهنگ، به عنوان ستون هویت ملی، تنها زمانی می‌تواند موثر باشد که بین سیاست‌گذار، نخبگان فرهنگی و مردم، هم‌افزایی واقعی ایجاد شود.

یک پرسش ساده اما آزاردهنده در ذهن خیلی‌ها این است که آیا «مقاومت» همان چیزی است که در دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی بود؟ یا ما با یک برند سیاسی - نظامی مواجهیم که آرام‌آرام از معنا تهی شده است؟

دشواری بعضی مفاهیم فقط در این نیست که به‌سختی فهم می‌شوند؛ بلکه در این است که زیادی آشنا هستند. «فقه‌الاولویت» از آن واژه‌هایی است که به‌ظاهر جا افتاده، اما درست در لحظه‌ تصمیم، در بزنگاه بحران یا وقتی پای انقلاب به سبک زندگی روزمره می‌رسد، گم می‌شود. نه از آن گم‌شدن‌های ناگهانی که از آن گم‌شدن‌های تدریجی. همان‌طور که بعضی آدم‌ها در عکس‌های دسته‌جمعی سال‌های پیش، دیگر به‌چشم نمی‌آیند.