اگر تاریخ ملت‌ها را از منظر «سنت‌های الهی» بنگریم، درمی‌یابیم که هیچ تمدنی در حالت تعلیق نزیسته و زنده نمانده است. رکود، همان مرگ تدریجی اراده جمعی است و آنگاه که جامعه‌ای میان خوف و رجا، میان جنگ و صلح، میان اقدام و انتظار معلق شود، به‌تدریج اراده زیستن را از دست می‌دهد و پیش از آنکه از بیرون شکست بخورد، در برزخ «انتظار و تردید» از درون می‌میرد. این همان وضعیتی است که دشمنان ملت ایران سال‌هاست در پی تحمیل آن‌اند: وضعیتی به ظاهر بی‌خطر، اما در باطن مسموم؛ جنگی خاموش که سلاحش تردید و هدفش فرسایش ایمان است.

اگر تاریخ تحولات علمی و تمدنی بشر را ورق بزنیم، خواهیم دید که «انرژی هسته‌ای» در عصر معاصر، نه صرفا یک فناوری، که شاخصی برای تعیین جایگاه ملت‌ها در هندسه‌ قدرت جهانی است و اگر این انرژی، در وجه خاص خود یعنی «غنی‌سازی» تجلی یابد، آنگاه به معیار استقلال و میزان اقتدار بدل می‌شود.

اگر تاریخ انقلاب اسلامی را نه در سطح رویدادها، بلکه در افق سنن الهی بنگریم، درمی‌یابیم که «دفاع مقدس» نه یک واقعه‌ تاریخی، بلکه «منبع هویتی» و قاعده‌ای از قواعد بقای ملت‌هاست.

تاریخ جوامع نشان می‌دهد که هیچ تمدنی، نه با سلاح و ثروت، بلکه با نظام تعلیم و تربیت خود، ماندگار یا فروپاشیده است.

اگر تاریخ جوامع را در افق سنن و قواعد الهی قرائت کنیم، درمی‌یابیم که بقای ملت‌ها بیش از آنکه به ثروت و قدرت وابسته باشد، به فرهنگ و هویت متکی است. آنچه تمدنی را می‌پرورد یا می‌میراند، نه تغییر موازنه تسلیحات و نه فراز و فرود معیشت، بلکه نوع تلقی آن ملت از «خود» و «دیگری» و نسبتش با حقیقت است.

پژوهشگر جنگ شناختی : در خاورمیانه پرتلاطم، حزب‌الله لبنان دیگر صرفا یک سازمان سیاسی یا نظامی نیست؛ بلکه به‌مثابه رمز و نماد مقاومت، به ستون اصلی معادلات امنیتی و تمدنی منطقه بدل شده است. اگر تاریخ را نه سلسله‌ای از رخدادهای پراکنده، بلکه تجلی سنن الهی بدانیم، پیدایش و تداوم حزب‌الله، فصل برجسته‌ای در قاعده جاودانه «مخاصمه حق و باطل» است؛ همان نزاعی که قرآن آن را «هَذَانِ خَصْمَانِ اخْتَصَمُوا فِی رَبِّهِم» نامید. تاریخ، چیزی جز صحنه کشمکش این دو منطق نیست؛ حزب‌الله، در عصر حاضر، به آینه تمام‌نمای این کشمکش بدل شده است.

در سپهر تقابل‌های نوین، آنجا که شلیک معنا و مهندسی ادراک، جای گلوله و موشک را می‌گیرد، رسانه دیگر ابزار تبلیغ نیست، بلکه سلاح راهبردی تمدن‌ها است؛ آنکه میدان روایت را باخت، پیش از میدان جنگ، خویشتن را باخته است.

در جهان متکثر امروز، بحران‌ها نه صرفا عرصه تهدید بلکه صحنه بازخوانی مبانی و بازیابی معنای هویت هستند. رخداد «جنگ تحمیلی ۱۲ روزه» در جغرافیای غرب آسیا، در ظاهر یک درگیری نظامی محدود بود؛ اما در باطن، تجلی رخدادی ژرف‌تر بود: تصادم دو جهان‌بینی، دو نظام معنا، دو ساحت هستی‌شناختی؛ یکی ریشه‌دار در ایمان و ظلم‌ستیزی، دیگری زاده روح استیلا و طغیان.