بحث حجاب در ایران، اگرچه گاه در سطح قانون و الزام اجتماعی مطرح شده، اما حقیقت آن در ساحت فرهنگ و معنا شکل می‌گیرد. هیچ جامعه‌ای با تکیه بر اجبار نتوانسته است سبکی از زیست را برای همیشه تثبیت کند؛ آنچه ماندگار می‌شود، «باور درونی» و «پذیرش فعال» است. از این منظر، مسئله حجاب بیش از آنکه موضوعی انتظامی یا حتی فقهی باشد، یک پروژه فرهنگی بلندمدت است که نیازمند مهندسی ترویج و بازآفرینی گفتمانی است.

با پیروزی انقلاب اسلامی ایران و شکل‌گیری حکومتی مبتنی بر مبانی و مواضع اسلامی، حجاب به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین نمادهای ایرانی ـ اسلامی مطرح شد؛ نمادی که نیاز چندانی به تعریف ضرورت یا چیستی خود نداشت، زیرا صرف آگاهی از پیوند عمیق میان دین و حجاب، لزوم التزام به آن را برای عموم روشن می‌ساخت. آموزه‌ای که اگر چه در ابتدا نیازی به تعریف و اثبات نداشت اما امروزه آموزه حجاب این امکان و قابلیت را دارد تا با مورد هجمه قرار گرفتنش نظام حاکم تغییر و دچار تزلزل و دگرگونی شود و تنها راه برون‌رفت آن باز تعریف ماهوی آن است.

مسئله حجاب در سال‌های اخیر به یکی از حساس‌ترین میدان‌های فرهنگی ایران تبدیل شده است؛ میدانی که در آن هر واژه می‌تواند تاثیری مستقیم بر ذهن و احساس جوانان بگذارد. آنچه این میدان را پیچیده می‌سازد، نه فقط تنوع دیدگاه‌ها، بلکه غلبه شیوه‌های نادرست گفت‌وگو است. بسیاری از تنش‌ها و مقاومت‌ها نه از اختلاف نظری عمیق درباره ماهیت حجاب، بلکه از برخوردهای شتاب‌زده، لحن داورانه و فشارهای ارتباطی ناشی می‌شود. در چنین فضایی، ضروری است به جای روش‌های تقابلی، مهارت «گفت‌وگوی اقناعی» احیا شود؛ گفت‌وگویی که به جای برخوردهای احساسی، بر فهم متقابل، استدلال روشن و احترام واقعی به پرسشگری جوانان استوار باشد.