اگر تاریخ ملت‌ها را از منظر «سنت‌های الهی» بنگریم، درمی‌یابیم که هیچ تمدنی در حالت تعلیق نزیسته و زنده نمانده است. رکود، همان مرگ تدریجی اراده جمعی است و آنگاه که جامعه‌ای میان خوف و رجا، میان جنگ و صلح، میان اقدام و انتظار معلق شود، به‌تدریج اراده زیستن را از دست می‌دهد و پیش از آنکه از بیرون شکست بخورد، در برزخ «انتظار و تردید» از درون می‌میرد. این همان وضعیتی است که دشمنان ملت ایران سال‌هاست در پی تحمیل آن‌اند: وضعیتی به ظاهر بی‌خطر، اما در باطن مسموم؛ جنگی خاموش که سلاحش تردید و هدفش فرسایش ایمان است.

جامعه امروز ما در موقعیتی میان اضطراب و انتظار قرار دارد؛ نه در آرامش کامل است و نه در بحران آشکار. این وضعیت که می‌توان آن را «تعلیق اجتماعی» نامید، در سکوت خود، پرهزینه‌تر از بسیاری از بحران‌هاست. زیرا آرام و بی‌صدا، روحیه‌ ملی را تحلیل می‌برد و اراده‌ جمعی را در رخوت فرو می‌برد. برای عبور از این وضعیت، باید به توان درونی جامعه، به ایمان مردم و به نیروی امید تکیه کرد. همان‌گونه که رهبر انقلاب تاکید فرموده‌اند، نباید در انتظار تحولات بیرونی ماند؛ باید روحیه‌ کار و تلاش را بر حالت تعلیق و انتظار غلبه داد. این توصیه، نه تنها یک شعار، بلکه نقشه‌ای برای بازسازی امید و پویایی در جامعه است.

در تاریخ ملت‌ها، گاه دشمنان جنگی آشکار به‌راه می‌اندازند و گاه به‌مراتب خطرناک‌تر از آن، صلحی فریبنده و متوقف‌کننده را طراحی می‌کنند. میان این دو، وضعیتی شکل می‌گیرد که نه صدای گلوله شنیده می‌شود و نه آرامش صلح برقرار است؛ حالتی از سکوت فعال که «نه‌جنگ، نه‌صلح» نام دارد و دشمن آن را با ظرافتی خاص مهندسی می‌کند تا اراده‌ ملی را از درون فرسوده ساخته و جامعه را در حالت تعلیق نگه ‌دارد.

وضعیت «نه جنگ، نه صلح» برخلاف تصورات، نه پس از جنگ ۱۲روزه، که طی یکی، دو دهه گذشته و با پیوند زدن پرونده هسته‌ای به «سایه جنگ» به وجود آمد تا برجام خسارت‌باری به امضا برسد که از امنیت ملی تا آب خوردن مردم را به امضاهای پایش گره بزند و اقتصاد و زندگی مردم را با آن شرطی کند. وضعیتی که دهه گذشته را به تعبیر رهبر انقلاب به دهه رکود و کم‌کاری تبدیل کرد، از خود جنگ هم وخیم‌تر بود؛ چراکه در ۱۲روز جنگ هم چنین تلاطماتی را در اقتصاد کشور شاهد نبودیم! این‌جاست که می‌بینیم برزخ «نه جنگ، نه صلح»، کاری با اقتصاد می‌کند که حتی خود جنگ هم ممکن است چنین اثری نداشته باشد.

تحکیم اتحاد ملی ایرانیان به عنوان دستاورد ویژه جنگ ۱۲روزه و بزرگ‌ترین مانع احاطه دشمن بر ایران، امروز در معرض تهدیدی بزرگ قرار گرفته است. متاسفانه بخش عمده خطرات وضعیت تعلیق متوجه این مؤولفه اساسی قدرت ملی ایران است.

تاریخ این سرزمین نه زنجیره‌ای پیوسته از رویدادها بلکه تکرار مدام آستانه‌ها و تعلیق‌هاست، در این میان هیچ وضعیتی به اندازه‌ این برزخ استراتژیک وضعیت نه جنگ نه صلح عمق ماهوی و اصیل تمدن ایرانی را بر ما آشکار نکرده است.

در تحلیل وضعیت کنونی کشور، تعبیر «نه جنگ، نه صلح» تنها یک توصیف سیاسی نیست، بلکه مفهومی چندبعدی است که وجوه روانی، اجتماعی و فرهنگی حیات ملی را دربر می‌گیرد. در این وضعیت، جامعه در تعلیقی دائمی میان تهدید و انتظار به سر می‌برد؛ نه درگیر رویارویی مستقیم است و نه به آرامش و ثبات لازم برای پیشرفت دست یافته است.

شکست دشمنان ایران در جنگ ۱۲روزه باعث تدارک سناریوی جدیدی از سوی آنها شده است. دشمن این بار از طریق تشدید وضعیت معلق نه جنگ و نه صلح، در پی تضعیف مولفه‌های قدرت ملی ایران است. بلاتکلیفی ایران در تقاطع صلح و جنگ، بستر رکود و ضعف کشور را فراهم می‌سازد و بنیان‌های قدرت ملی را سست می‌کند. در این میانه انتظار برای تعیین تکلیف نهایی نیز انتظاری کشنده است‌.