بچه‌ها بی‌حال هرکدام طرفی دراز کشیده بودند. ام‌غسان به زحمت خودش را جلو کشید: کی میاد بازیِ شمردنِ دنده‌ها؟ بچه‌ها دوست داشتند بازی کنند، ولی توان بلند شدن نداشتند.

ای دل غافل! قیمت‌ها چنان سر به فلک کشیده‌اند که گویی در حال پرواز به سوی ماه عسل مسئولین هستند! جیب رعیت بیچاره هم که جز باد، چیزی ندارد! از خدا می‌خواهیم که حداقل، نان شبمان را تبدیل به دلار نکنند وگرنه باید به فکر فالگیری برای آینده باشیم!

جانم فدای مسئولین بی‌زحمت! وجودشان سایه‌ی همایونی‌ست بر سر ما، فقط حیف که این سایه، نفعی به رعیت نمی‌رساند! گویا وظیفه‌شان فقط این است که صندلی‌ها را گرم نگه دارند، مبادا که سردیِ بی‌کفایتی‌شان، مجلس را فرا گیرد! الحق که چه «زحمت» عظیمی می‌کشند!

ای فلک! این چه رسم روزگاریست؟ خانه‌ها چنان قیمتی شده‌اند که گویا در هر آجرش، یک مثقال طلا به کار رفته! ما مستأجران نگون‌بخت هم که جز توبه کردن و قرض گرفتن، راهی نداریم. صاحبخانه هم که انگار وکیل‌التجار زمان قاجار است و دلش بهر مُهر و نُقل رضایت نمی‌دهد! خدا کند به جای اجاره، […]

ای وای بر ما! باز این چراغ‌های فرنگی قهر کردند! گویا برق‌رسان‌ها هم مثل مسئولین، گاه‌گاهی یادشان می‌رود که وظیفه‌ای هم دارند! حالا در این تاریکی بنشینیم و دعا کنیم که دزدانِ شهر، حداقل با ادب باشند و فقط چیزهایی را ببرند که خیلی به آن‌ها نیاز نداریم! الحق که چه تجددی داریم!

علی روی کوله‌پشتی نیم ور افتاده بود و زمزمه‌ می‌کرد و رنگ به رنگ می‌شد,، صورت رنگ پریده‌اش. انگشت اشاره را به سمت علی گرفت. _اینا هاش همینه رفیق دس و پا چلفتی، لب‌های کلفت دکتر زیر سبیل جو گندمی کش آمد و نشست کنار علی _سلام پسرم چی شده ؟ علی پلک از هم باز کرد و لب به عذر خواهی گشود. _شرمنده‌ام همه رو به زحمت انداختم....

یکی از آنها به سمتم آمد تیغه ای مانند ارّه در دستش بود نزدیکم شد ترس همه وجودم را فراگرفته بود. اول ناصافی‌هایم را صاف کرد، بعد تیغه را بر روی صورتم گذاشت و محکم کشید می خواست مرا ریز ریز کند تا غرورم بشکند و زیاد شوم، هر چه فریاد می زدم انگار نمی شنید و توجهی نمی کرد از درد زیاد به خود می پیچیدم چند خراش محکم بر روی صورتم وارد کرد، داشتم می مردم اما مردن هم اینجا قشنگ بود،

در ساعات گرگ‌ومیش بامداد، تهران زیر آسمان پرستاره به خواب رفته بود. سکوت خیابان‌ها را تنها نوای آرام و یکنواخت قلب تپنده آزمایشگاه ملی می‌شکست. امیرعلی، که از شدت خستگی روی میز کنترل سر جایش خوابیده بود، ناگهان با فریاد گوشخراش اخطار از جا پرید.