جبهه دشمن، این روزها در پی زمین‌گیر کردن ماست؛ نه با تانک و موشک، بلکه با ابزاری به مراتب خطرناک‌تر: بیماری انفعال. وضعیت «نه جنگ، نه صلح» که دشمن با طراحی هوشمندانه بر ما تحمیل کرده، صرفا یک معادله نظامی-سیاسی نیست؛ بلکه یک دام روانی-اجتماعی است. هدف این است که جامعه ایران را در وضعیت «انتظار خسته‌کننده» نگه دارد؛ جایی که نه اقدام انقلابی توجیه دارد و نه طمانینه یک صلح پایدار، پاداش کار مضاعف است. در این فضای ابهام، بزرگ‌ترین سرمایه یک ملت، یعنی روحیه امید، کار و حرکت مستمر، به آهستگی تضعیف می‌شود.

در اخلاق اسلامی، مفهومی عمیق به نام «ذکر» وجود دارد که می‌توان از آن به آمادگی ذهنی تعبیر کرد. این حالت، ذهن انسان را در وضعیتی از آگاهی نگه می‌دارد که همواره نسبت به وظایف، مسئولیت‌ها و هدف‌هایش هوشیار باشد. اصطلاحا «به یاد دارد» که باید چه کند؛ چه چیزی باید بنویسد، با چه کسی باید تماس بگیرد، جواب پیام چه کسی را باید بدهد، چه چیزی باید بخواند، چه چیزی باید بخورد، کجا باید برود، چه چیزی باید بخرد و...

کشور ما این روزها در میانه‌ میدان عجیبی ایستاده است؛ نه صدای آژیر جنگ به گوش می‌رسد، نه نشانه‌ای از صلح پایدار دیده می‌شود. دشمن، بی‌آنکه حتی گلوله‌ای شلیک کند، ما را در «انتظار» گرفتار کرده است؛ انتظاری که به ظاهر آرام است، اما در باطن، فرساینده و فلج‌کننده. این همان وضعیتی است که رهبر انقلاب از آن با عنوان «حالت نه جنگ، نه صلح» یاد کردند و هشدار دادند که: «منتظر تحولات بیرونی نباشیم.»

در تاریخ ملت‌ها، دوره‌هایی وجود دارد که نه آتش جنگ شعله‌ور است و نه نسیم آرامش و صلح بر چهره جامعه می‌وزد. این برزخ میان خوف و رجا، همان وضعیت نه جنگ، نه صلح است؛ وضعیتی که نه میدان نبرد را می‌طلبد و نه سازندگی را اجازه می‌دهد. دشمن، با طراحی دقیق این حالت تعلیق، ملت را در وضعیتی از رخوت، انتظار و بی‌تصمیمی نگه می‌دارد. رهبر انقلاب در دیدار اخیر با اعضای دولت، با درک عمیق از این دام روانی و سیاسی، تاکید کردند: منتظر تحولات بیرونی نباشیم؛ روحیه کار و تلاش را غلبه بدهیم بر حالت نه جنگ، نه صلح که دشمن می‌خواهد بر ما تحمیل کند.

در دیدار اخیر با اعضای هیات دولت (۱۶/۰۶/۱۴۰۴)، مقام رهبری دو جمله کلیدی بیان کردند که در کنار هم، نقشه راه خروج از بحران کنونی را ترسیم می‌کنند: «دوستانی از مسئولان که با مردم حرف می‌زنند، راوی قدرت و قوت کشور باشند، راوی ضعف‌ها نباشند» و «مهم‌ترین مولفه‌های قدرت ملی، روحیه و انگیزه و یکپارچگی ملت است.» کنار هم قرار دادن این دو جمله، ما را به یک نتیجه می‌رساند: یکپارچگی ملی، در سایه روایتگری امیدآفرین شکل‌می‌گیرد.

خدا می‌گیرد از ما غصه دنیای شیرین را .:. به ما در فاطمیه، در محرّم شور می‌بخشد

در جهان امروز، جنگ‌ها دیگر لزوما با گلوله و موشک آغاز نمی‌شوند؛ اکنون آتش جنگ با یک تیتر، یک شایعه، یا یک ترس پنهان در ذهن‌ها افروخته می‌شود. دشمن برای ایران، دیگر به‌دنبال یک نبرد نظامی نیست؛ او می‌خواهد ما را در وضعیت «بی‌تصمیمی» نگه دارد، در همان مرزی که نه‌امیدی برای حرکت باقی می‌ماند و نه اراده‌ای برای مقاومت. این همان «نه جنگ، نه صلح» است؛ وضعیتی که ظاهرش آرام است، اما در باطن، همه‌چیز را می‌پوساند.

تعلیق، چه در هنر و چه در سیاست، زمانی اثرگذار و سازنده است که مقطعی، کنترل‌شده و هدفمند باشد. همان‌گونه که آلفرد هیچکاک در تحلیل سینمایی خود اشاره کرده، تعلیق مانند فنری است که باید گاه آزاد شود؛ فشار ممتد بر آن باعث شکست آن و از بین رفتن اثرگذاری می‌شود. در سیاست نیز، تعلیق دائمی می‌تواند به همان میزان مخرب باشد؛ زیرا ظرفیت تصمیم‌گیری، انسجام داخلی و مشروعیت مدیریتی را تحلیل می‌برد.