موضوع غنی‌سازی اورانیوم در سال‌های گذشته همواره یکی از اصلی‌ترین نقاط مناقشه میان ایران و قدرت‌های غربی بوده است. آنچه از سخنان رهبر انقلاب اسلامی درباره این موضوع برمی‌آید، نگاهی راهبردی به غنی‌سازی به‌عنوان «کلید صنعت هسته‌ای» و نیز «حق مسلم ملت ایران» است؛ حقی که نه‌تنها در عرصه انرژی بلکه در استقلال سیاسی، علمی و اقتصادی کشور نقشی حیاتی دارد.

در عصر تحول‌های شتابان ژئوپلیتیکی و رقابت‌های فناورانه جهانی، جایگاه کشورها در سلسله‌مراتب قدرت بیش از گذشته با میزان استقلال علمی، توان تولید فناوری‌های پیشرفته و عمق راهبردی ظرفیت‌های زیرساختی آنان سنجیده می‌شود. در این میان، توان بومی غنی‌سازی اورانیوم به‌عنوان یکی از حلقه‌های راهبردی چرخه انرژی هسته‌ای، جایگاهی فراتر از یک فناوری صرف دارد. این توان، از منظر منطق راهبردی جمهوری اسلامی ایران، بخشی از مولفه‌های شکل‌دهنده اقتدار ملی، استقلال فناورانه و سرمایه‌گذاری بین‌نسلی برای آینده‌ای پایدار، مقتدر و پیشرفته تلقی می‌شود.

پرونده هسته‌ای ایران، بیش از دو دهه است که به صحنه یک نبرد راهبردی تمام‌عیار بدل شده است؛ اما برای فهم عمق این منازعه - که ماهیتی به مراتب عمیق‌تر از یک چالش فنی-حقوقی صرف دارد - باید از تحلیل‌های سطحی و روایت‌های فریبنده‌ای که آن را صرفا به یک نگرانی از «بمب اتم» تقلیل می‌دهند، عبور کرد. این پرونده هرگز بر سر یک سلاح احتمالی نبوده و نیست. این نبرد، بر سر «روح» یک ملت و «حق» یک تمدن برای قدرتمند شدن است.

اگر تاریخ تحولات علمی و تمدنی بشر را ورق بزنیم، خواهیم دید که «انرژی هسته‌ای» در عصر معاصر، نه صرفا یک فناوری، که شاخصی برای تعیین جایگاه ملت‌ها در هندسه‌ قدرت جهانی است و اگر این انرژی، در وجه خاص خود یعنی «غنی‌سازی» تجلی یابد، آنگاه به معیار استقلال و میزان اقتدار بدل می‌شود.

نزاع بر سر پرونده هسته‌ای، در حقیقت نزاع بر سر ساختارِ استقلال ملی و حقِ خوداتکایی فناورانه است. شناختِ دقیقِ غنی‌سازی، از منظر رهبری، مبنای هر تحلیل راهبردی است که با منطقِ توسعه و رفاهِ مردم پیوند می‌خورد.

وقتی درباره غنی‌سازی هسته‌ای سخن می‌گوییم، بسیاری آن را صرفا یک اصطلاح فنی می‌دانند؛ چیزی مربوط به آزمایشگاه‌ها، سانتریفیوژها و مقالات علمی. اما در تجربه ایران، غنی‌سازی فراتر از این تعریف محدود است. اینجا پای سرنوشت یک ملت و آینده یک کشور در میان است؛ ملتی که تصمیم گرفت به جای تکیه بر واردات و وابستگی، راه دشوار استقلال را انتخاب کند.

اگر تاریخ انقلاب اسلامی را نه در سطح رویدادها، بلکه در افق سنن الهی بنگریم، درمی‌یابیم که «دفاع مقدس» نه یک واقعه‌ تاریخی، بلکه «منبع هویتی» و قاعده‌ای از قواعد بقای ملت‌هاست.

دفاع مقدس در تاریخ معاصر ایران، نه‌تنها یک واقعه نظامی و سیاسی، بلکه یک منبع هویت‌ساز، ارزش‌آفرین و فرهنگی برای همه نسل‌ها بوده است. هشت سال مقاومت در برابر تهاجم رژیم بعث، تجربه‌ای دگرگون‌کننده برای ملت ایران بود که از آن مفهومی پایدار به نام «روح مقاومت» زاده شد. این روحیه در سال‌های بعد بازتولید و در عرصه‌های گوناگون بروز یافت، تا آن‌که در «دفاع ۱۲ روزه» - نبردی کوتاه ولی فشرده- باردیگر با حضور پرشور جوانان و نوجوانان جلوه‌گر شد. مقایسه این دو مقطع، ما را به درک عمیق‌تری از جایگاه نسل جوان در موتور محرکه مقاومت می‌رساند.