انرژی هسته‌ای در نگاه رهبر انقلاب، فراتر از یک فناوری صرف، به‌منزله پرچم استقلال علمی و نشانه اقتدار ملی است. در جهانی که کنترل دانش و فناوری، ابزار سلطه قدرت‌ها بر کشورهاست، دستیابی به چرخه کامل سوخت هسته‌ای و توان غنی‌سازی، به معنای خروج از دایره وابستگی و قرار گرفتن در مسیر پیشرفت تمدنی است. این مقاله می‌کوشد ابعاد این نگاه راهبردی را واکاوی کند و پیوند آن را با عزت ملی و آینده ایران قوی توضیح دهد.

باید به این باور برسیم که انرژی هسته‌ای، به‌ویژه توان غنی‌سازی که قلب تپنده این صنعت است، برای آینده کشورمان حیاتی و غیرقابل چشم‌پوشی است.

سال‌هاست که موضوع انرژی هسته‌ای و به‌ویژه توان غنی‌سازی، در مرکز مناقشه ایران و غرب قرار گرفته است. از همان روزی که رهبر انقلاب صریح و روشن فرمودند: «انرژی هسته‌ای حق مسلم ملت ایران است.» مسئله تنها یک فناوری یا یک آزمایشگاه علمی نبود؛ بلکه نشانه‌ای از استقلال ملی و توان ایستادگی ملتی بود که نمی‌خواست آینده‌اش را در گرو اراده بیگانگان ببیند. همین جمله به‌ظاهر ساده، در دل خود بار سنگین یک گفتمان تاریخی را حمل می‌کند: گفتمان «ایران مستقل» در برابر نظم سلطه‌گر جهانی!

ایران اسلامی در مسیر پیشرفت و استقلال، همواره با چالش‌ها و فشارهای خارجی مواجه بوده است؛ اما یکی از شاخص‌ترین عرصه‌هایی که توان ملی و اقتدار کشور را به تصویر می‌کشد، حوزه انرژی هسته‌ای و به ویژه غنی‌سازی اورانیوم است.

با انفجار آتشفشان انقلاب ۵۷ انسان دیگری در جهان عرض اندام کرد. انسانی که ۲۰۰ سال در هوای مدرنیته زیسته بود و ناگهان با انقلاب خود را در جهان دیگری می‌دید. اینکه این انسان، انسان جدیدی بود یا فراخوانی از ناخودآگاه تاریخی ملت به رهبری امام خمینی(ره)، موضوع بحث نیست، موضوع مورد بحث در پس زدن سبکی از زندگی مسیطر در این کره خاکی و ظهور یک جایگزین در مقابل مدرنیته بود. این جایگزین آنقدری سهمگین بود که بسیاری را از رسیدن «پایان تاریخ» نامطمئن کند و به سمت «نبرد تمدن‌ها» سوق دهد.

در عصر اطلاعات، رسانه‌ها به ابزار کلیدی جنگ‌های نرم و روانی تبدیل شده‌اند. معاندان با بهره‌گیری از تکنیک‌های جنگ روانی و تبلیغات منفی، در پی تاثیرگذاری بر افکار عمومی، تضعیف وحدت ملی و جایگزینی واقعیت با روایت‌های کاذب هستند. این یادداشت به بررسی چالش‌های مدیریت روایت‌های منفی و ارائه راهبردهای مقابله با این جنگ روانی می‌پردازد.

در ادبیات روابط بین‌الملل، هرگاه کشوری به فناوری‌های پیشرفته و راهبردی دست یابد، در واقع بخشی از هژمونی موجود را به چالش می‌کشد. انرژی هسته‌ای و به‌ویژه توان غنی‌سازی اورانیوم، یکی از مهم‌ترین حوزه‌هایی است که در انحصار معدود قدرت‌های بزرگ باقی مانده و به‌عنوان ابزاری برای حفظ «ساختار نابرابر نظام بین‌الملل» عمل کرده است. از این منظر، مخالفت غرب با برنامه هسته‌ای ایران نه صرفا به بهانه نگرانی از سلاح هسته‌ای، بلکه به‌دلیل «شکستن انحصار» و «برهم زدن نظم سلطه» قابل تحلیل است.

سال‌هاست که بحث انرژی هسته‌ای و به‌ویژه غنی‌سازی اورانیوم، در صدر موضوعات ملی ما قرار گرفته است. نزاعی که از مرزهای فنی فراتر رفته و به هویت، استقلال و حتی آینده تمدنی ایران گره خورده است. رهبر انقلاب بارها در سخنان خود به این معنا اشاره کرده و به صراحت فرموده‌اند: «انرژی هسته‌ای حق مسلم ملت ایران است.» این جمله کوتاه بیانیه‌ای است در باب عزت ملی، استقلال علمی و ضرورت حفظ اقتدار در جهانی که ضعیفان را بی‌رحمانه می‌بلعد.