کشور ما این روزها در میانه‌ میدان عجیبی ایستاده است؛ نه صدای آژیر جنگ به گوش می‌رسد، نه نشانه‌ای از صلح پایدار دیده می‌شود. دشمن، بی‌آنکه حتی گلوله‌ای شلیک کند، ما را در «انتظار» گرفتار کرده است؛ انتظاری که به ظاهر آرام است، اما در باطن، فرساینده و فلج‌کننده. این همان وضعیتی است که رهبر انقلاب از آن با عنوان «حالت نه جنگ، نه صلح» یاد کردند و هشدار دادند که: «منتظر تحولات بیرونی نباشیم.»

در جهان امروز، جنگ‌ها دیگر لزوما با گلوله و موشک آغاز نمی‌شوند؛ اکنون آتش جنگ با یک تیتر، یک شایعه، یا یک ترس پنهان در ذهن‌ها افروخته می‌شود. دشمن برای ایران، دیگر به‌دنبال یک نبرد نظامی نیست؛ او می‌خواهد ما را در وضعیت «بی‌تصمیمی» نگه دارد، در همان مرزی که نه‌امیدی برای حرکت باقی می‌ماند و نه اراده‌ای برای مقاومت. این همان «نه جنگ، نه صلح» است؛ وضعیتی که ظاهرش آرام است، اما در باطن، همه‌چیز را می‌پوساند.