کشور ما این روزها در میانه‌ میدان عجیبی ایستاده است؛ نه صدای آژیر جنگ به گوش می‌رسد، نه نشانه‌ای از صلح پایدار دیده می‌شود. دشمن، بی‌آنکه حتی گلوله‌ای شلیک کند، ما را در «انتظار» گرفتار کرده است؛ انتظاری که به ظاهر آرام است، اما در باطن، فرساینده و فلج‌کننده. این همان وضعیتی است که رهبر انقلاب از آن با عنوان «حالت نه جنگ، نه صلح» یاد کردند و هشدار دادند که: «منتظر تحولات بیرونی نباشیم.»

در جهان امروز، جنگ‌ها دیگر لزوما با گلوله و موشک آغاز نمی‌شوند؛ اکنون آتش جنگ با یک تیتر، یک شایعه، یا یک ترس پنهان در ذهن‌ها افروخته می‌شود. دشمن برای ایران، دیگر به‌دنبال یک نبرد نظامی نیست؛ او می‌خواهد ما را در وضعیت «بی‌تصمیمی» نگه دارد، در همان مرزی که نه‌امیدی برای حرکت باقی می‌ماند و نه اراده‌ای برای مقاومت. این همان «نه جنگ، نه صلح» است؛ وضعیتی که ظاهرش آرام است، اما در باطن، همه‌چیز را می‌پوساند.

جهان امروز با سرعتی بی‌سابقه در حال تحول است، اما در دل این آشوب اطلاعاتی، ملتی می‌تواند هویت خود را حفظ کند که از درون تمدن خود، به آینده بنگرد. ایران نه صرفا کشوری با تاریخ کهن، بلکه حامل یک میراث تمدنی زنده است؛ میراثی که بر پایه‌ عقلانیت، زیبایی، عدالت و معنویت شکل گرفته است.

اینستاگرام دیگر فقط شبکه‌ای برای اشتراک عکس و ویدئو نیست و به تدریج به کارخانه‌ای برای تولید باورها و معانی تبدیل شده است. امروزه بسیاری از نوجوانان و جوانان، علاوه بر کلاس درس یا خانواده، بیشتر در صفحه‌ اینستاگرام با «واقعیت» روبه‌رو می‌شوند. آنچه در نگاه اول سرگرمی به نظر می‌رسد، در عمق خود ذهن و نگرش آنان را بازسازی می‌کند.

در روزگاری نه‌چندان دور، خانه‌های ایرانی مانند بسیاری از ملت‌های دیگر با صدای گفت‌وگو، بوی غذا و حضور آدم‌ها معنا پیدا می‌کرد. امروزه اما، در بسیاری از خانه‌ها نوری آبی از صفحه تلفن‌ها جای همان گرما را گرفته است. ما هنوز در خانه‌ایم، اما بخشی از «زندگی»مان در جایی بیرون از دیوارهای خانه می‌گذرد؛ در جهان بی‌مرز و پرجلوه‌ای به نام اینستاگرام. این شبکه، به‌تدریج از یک ابزار سرگرمی به بخشی از «سبک زندگی ایرانی» تبدیل شده است؛ جایی که سلیقه‌ها، باورها، روابط و حتی هویت فردی و جمعی ما بازتعریف می‌شود.

یکی از پرسش‌های جدی در فضای عمومی این است که چرا باید این‌همه هزینه برای حفظ غنی‌سازی پرداخته شود؟ آیا این فناوری واقعا آن‌قدر اهمیت دارد که اقتصاد و سیاست کشور سال‌ها زیر فشار آن قرار گیرد؟ پاسخ این سوال را باید در افقی فراتر از امروز جست‌وجو کرد. در آینده‌ای که قرار است به نسل‌های بعدی ایران به ارث برسد.

غرب سال‌هاست ایران را در تنگنای فشار و تحریم نگه داشته و همواره یک مطالبه تکراری را بر سر میز مذاکره بر سر توقف یا محدودسازی غنی‌سازی می‌گذارد. اما واقعیت این است که مسئله اصلی آنها نه سانتریفیوژ است، نه درصد اورانیوم؛ مسئله این است که ایران جرات کرده مستقل بیندیشد و مستقل عمل کند.

یکی از بحث‌های حساس در سال‌های اخیر این بوده که آیا ایران باید برای کاستن از فشارهای خارجی، بخشی از توان غنی‌سازی خود را کنار بگذارد یا حتی اورانیوم غنی‌شده را از کشور خارج کند؟ در نگاه نخست، شاید این اقدام نوعی معامله برای رفع تحریم‌ها به‌نظر برسد. اما اگر عمیق‌تر بیندیشیم، روشن می‌شود که چنین تصمیمی نه تنها به کاهش فشارها منجر نخواهد شد، بلکه پایه‌های امنیت ملی را متزلزل خواهد کرد.