یکی از موضوعات مهم و اساسی در وقوع بحران سوریه، عدم‌وجود یک رهبری واحد و قدرتمند در شرایط بحرانی بود که منجر به وقوع حوادث سهمگینی شد. به‌طور طبیعی نگاه و امید بستن رهبران به خارج از مرزها یا عدم‌اتخاذ تصمیمات شجاعانه و بی‌توجهی به توان ملی از سوی رهبران کشورها، به‌طور جدی در جلب توجه و طمع بیگانه موثر است. در همین راستا و به بهانه پرداختن و تحلیل وقایع سوریه، بر آن شدیم تا با تبیین دقیق و موشکافانه از نقش بی‌بدیل رهبر انقلاب در دوران جنگ ۱۲ روزه، به این مقوله دست یابیم که حضور یک رهبر شجاع، مسلط و متکی به قدرت خداوند و ملت چگونه می‌تواند کشور را از یک طوفان غیرمنتظره به سلامت به ساحل نجات برساند. در ادامه، یادداشت حمید ملک‌زاده، عضو هیئت‌علمی دانشگاه کاشان به تحلیل و تبیین این مسئله پرداخته است.

تحولات سوریه در دهه گذشته، تغییرات بنیادینی را در معادلات ژئوپلیتیکی خاورمیانه رقم زده است؛ تحولات پیچیده‌ای که نه‌تنها ساختار سیاسی و امنیتی سوریه را متحول کرده، بلکه چشم‌انداز محور مقاومت و امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران را نیز دگرگون ساخته است. این روند، نیازمند بازنگری راهبردی و درک عمیق از فرصت‌ها و تهدیدات موجود است.

ما نسلی هستیم که جنگ را نه با تفنگ، بلکه با هشتگ تجربه کردیم. ما را وسط هیچ سنگری صدا نزدند. ما را در توییتر زخمی کردند. حالا وقتی از سوریه حرف می‌زنند، بیشتر از تانک و تیربار، من یاد صفحات حذف‌شده، روایت‌های مسدودشده و ویدیوهای قیچی‌شده می‌افتم.

بعضی کشورها اشتباه می‌کنند. بعضی دیگر، اصرار دارند در اشتباه بمانند. ولی آمریکا و اسرائیل؟ نه. آنها اشتباه نمی‌کنند؛ بلکه ما اشتباه کرده‌ایم و اصلا قصدشان چیز دیگری است. همین الان که این متن را می‌نویسم، ۲۵ سال است که تل‌آویو به‌صورت بی‌وقفه دارد روی یک پروژه کار می‌کند، «پوساندن محور مقاومت به جای نابودی یک‌باره آن» و سوریه؟ تبدیل شده به لابراتوار این پروژه.

سوریه که آرام شد، خیلی‌ها ناگهان حافظه‌شان را از نو فرمت کردند. انگارنه‌انگار سال ۱۳۹۲ چه خبر بود. انگارنه‌انگار در کوچه‌پس‌کوچه‌های حلب، پسرها مثل برگ خزان می‌ریختند و جنازه‌ها جاده‌ها را مسدود کرده بودند. حالا همه شده‌اند متخصص ثبات. همه هم می‌دانند چه کسی باید چه کند، کی برود، کی بماند.

در هندسه ژئوپلیتیکی منطقه، هیچ تحرک سیاسی یا نظامی را نمی‌توان بی‌درک نقش شوم و عمیق آمریکا و رژیم صهیونیستی تحلیل کرد. آنچه سال‌هاست در غرب آسیا جریان دارد، صرفا یک سلسله بحران تصادفی نیست، بلکه قطعات حساب‌شده پازلی بزرگ است که اتاق فکرهای واشنگتن و تل‌آویو برای مهار، تجزیه و تضعیف محور مقاومت طراحی کرده‌اند.

وقتی از جنگ صحبت می‌کنیم، غالبا تصویر بمب‌ها، تانک‌ها و میدان‌های نبرد در ذهن‌مان نقش می‌بندد. اما جنگ، فراتر از ویرانی‌های جسمانی، زخمی است که بر روان جامعه و نسل‌های آینده می‌نشیند؛ زخمی که شاید هیچ‌گاه به‌طور کامل دیده یا درک نشود.

در سال‌هایی که منطقه‌ غرب آسیا در التهاب دائم زیسته است، به ندرت مفاهیمی چون «آرامش» یا «ثبات پایدار» مجال بروز یافته‌اند. جنگ، ترور، ناامنی و بی‌ثباتی، واژگان غالب گفتمان منطقه‌ای بوده‌اند.