این روزها اگر خوب گوش کنیم، طنین یک حقیقت فراموش‌شده در کوچه‌پس‌کوچه‌های ایران به گوش می‌رسد: دشمن هر چه بیشتر بتازد، این ملت محکم‌تر به ریشه‌هایش می‌چسبد

در جهان متکثر امروز، بحران‌ها نه صرفا عرصه تهدید بلکه صحنه بازخوانی مبانی و بازیابی معنای هویت هستند. رخداد «جنگ تحمیلی ۱۲ روزه» در جغرافیای غرب آسیا، در ظاهر یک درگیری نظامی محدود بود؛ اما در باطن، تجلی رخدادی ژرف‌تر بود: تصادم دو جهان‌بینی، دو نظام معنا، دو ساحت هستی‌شناختی؛ یکی ریشه‌دار در ایمان و ظلم‌ستیزی، دیگری زاده روح استیلا و طغیان.

جنگ ۱۲ روزه میان ایران و اسرائیل، رخدادی صرفا نظامی نبود، بلکه بحرانی فراگیر بود که لایه‌های عمیقی از هویت جامعه ایران را زیر تاثیر قرار داد. این جنگ در بستر تاریخی و ایدئولوژیک جمهوری اسلامی، سبب شد که مفاهیم بنیادینی چون «دشمن»، «مقاومت»، «وطن‌دوستی» و «مشروعیت» بار دیگر در ذهنیت عمومی جامعه بازتعریف شوند.

در روزهای پرتنش جنگ ۱۲ روزه اخیر، سپر دفاعی ایران صرفا از جنس نظامی نبود. ریشه‌های این ایستادگی و تاب‌آوری را باید در لایه‌های عمیق‌تر جامعه جستجو کرد؛ جایی که هویت ایرانی - اسلامی چون رشته‌ای نامرئی، ملت را در برابر امواج متراکم عملیات روانی و فشارهای چندلایه دشمنان نگه داشت.

در جهان امروز میدان نبرد پیش از آنکه در خاک واقع شود، در افکار عمومی، در قاب تصویر و در کلمات آغاز می‌شود. حتی یک نبرد نظامی اگر در روایت جهانی بازنده باشد، در تاریخ شکست‌خورده خواهد ماند؛ چه‌بسا در حافظه ملت خود نیز. جنگ ۱۲ روزه، اگرچه در ظاهر یک تقابل نظامی محدود بود اما در سطحی ژرف‌تر، میدان نبردی تمام‌عیار در حوزه دیپلماسی عمومی، روایت رسانه‌ای و گفتمان حقوق بشر بود؛ جایی که ایران، به‌درستی دریافت که برای بقا و بروز هویت تمدنی خود باید نه‌فقط بجنگد بلکه روایت کند.

جنگ ۱۲ روزه، اگرچه کوتاه بود اما ضربه‌ای محکم بر پیکره استکبار جهانی و صهیونیسم بین‌الملل وارد کرد.

بحران‌ها گاه همچون زلزله‌اند. نظم‌های کهنه را می‌لرزانند، پوسته‌های سطحی را می‌شکنند و آنچه در عمق مانده را به سطح می‌آورند.

در ساحت تمدن آنچه یک ملت را زنده نگه می‌دارد نه صرفا قدرت نظامی، نه منابع طبیعی و نه حتی دستاوردهای فناورانه است؛ بلکه جوهره‌ای است به‌مراتب عمیق‌تر، دیرپاتر و بنیادین‌تر به نام «هویت». هویتی که اگر از دل آزمون‌های بزرگ و بحران‌های سهمگین عبور نکرده باشد، همچون زینتی بر قامت یک بنای سست خواهد بود.