کُنْتُمْ خَیْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَوْ آمَنَ أَهْلُ الْکِتَابِ لَکَانَ خَیْرًا لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَأَکْثَرُهُمُ الْفَاسِقُونَ ملت ایران در سیر تطور انقلابی خویش ابتدا به مقام امت و سپس به مرتبه امامت می‌رسد. به این معنی که اولا الگوی همه مردمان جهان است و دوم الگوی ملت‌های مومن و پرهیزگار.

در روزهایی که آتشِ جنگ ۱۲ روزه، افق منطقه را سرخ کرده بود و نفس‌ها در سینه حبس شده بود، چیزی فراتر از موشک‌ها و پهپادها در کارزار دیده می‌شد. پیوندی پنهان و درعین‌حال آشکار میان دل‌ها، صفوف، تصمیم‌ها و حتی اشک‌های مادران شهید و محاسبات فرماندهان. پیوندی که رمز آن، در واژه‌ای نهفته بود که قرن‌هاست بار امانت تاریخ را به دوش می‌کشد: ولایت.

بحران‌ها همواره محکی جدی برای سنجش کارآمدی نظام‌ها و به‌ویژه رهبری‌ها بوده‌اند. در میان این بحران‌ها جنگ ۱۲ روزه اخیر را نه صرفا یک تقابل نظامی کوتاه، بلکه بستری برای آزمودن عمق و استحکام «ولایت فقیه» در عصر پیچیدگی‌های چندلایه دانست.

ازجمله اسرار عمیق مدیریت ولی‌امر مسلمین در دوران معاصر که هرچه زمان می‌گذرد، ابعاد آن روشن‌تر می‌شود، «صبر راهبردی» است؛ صبری که نه از جنس تعلل و بی‌تصمیمی، بلکه صبری حاکی از قدرت، دوراندیشی و سنجش حکیمانه لحظه‌های تاریخ‌ساز است.

در سپهر پرغبار عصر ما که سیاست‌ورزی‌ها اغلب در دام دنیاگرایی و مصلحت‌اندیشی‌های زودگذر افتاده‌اند، آن‌کس که بر مدار معنا و در پرتو روح الهی صحنه را تدبیر می‌کند، خود به معجزه‌ای در متن تاریخ بدل می‌شود. بی‌تردید یکی از کم‌نظیرترین نمونه‌های چنین شخصیت‌هایی در روزگار معاصر، حضرت آیت‌الله العظمی امام خامنه‌ای مدظله‌العالی است؛ مردی که فهمی فراتر از ظاهر حوادث دارد و با عقلانیتی سلوکی و باطنی، گره‌های سخت زمانه را گشوده و مسیر انقلاب را در دل طوفان‌ها هموار ساخته است.