در تاریخ سراسر اقتدار ایران اسلامی و به خصوص در بزنگاه‌هایی نظیر بحران‌ها، آشوب‌ها و... حضور یک «رهبر الهی» در کنار ملتی شجاع و همیشه سربلند، شکست‌ناپذیری را در این قطعه از جغرافیا، یعنی «ایران زمین» تضمین بخشیده است.

بررسی نقش پیوند ولایی بین امام و امت در دفاع مقدس ۱۲روزه در برابر اسرائیل، نه‌تنها به دلیل اهمیت تاریخی این رویداد بلکه به واسطه درس‌های راهبردی و عمیقی که در آن هست برای مدیریت بحران‌های احتمالی آینده، ضروری است.

در میانه‌ نبردی که گلوله‌هایش از آسمان غزه فرود می‌آمد، اما گردوغبار آن به افکار و باورهای مردم ایران نیز می‌نشست، خط مقدم نبرد نه فقط در جبهه‌های خاکی که در میدان شناخت، روان و اراده‌ها شکل گرفت. دشمن این‌بار تنها به جنگ پهپاد و موشک نیامده بود، بلکه به‌زبان نرم رسانه با منطق وارونه تبلیغات و با روان‌شناسی فتنه آمده بود تا ریشه‌ای‌تر بجنگد؛ آمده بود تا «اعتماد به رهبری» را نشانه رود.

در تاریخ سیاسی معاصر کم نبودند حکمرانی‌هایی که از منابع عظیم مالی، رسانه‌ای و نهادسازی برخوردار بوده‌اند اما در آزمون تهدیدها فروریخته‌اند. آنچه یک نظام را از طوفان‌های دشمنی، فتنه و فشار عبور می‌دهد، نه تجهیزات مادی بلکه «اقتدار معنوی» در سطح راهبری کلان است.

رهبر انقلاب به درستی فهم کرده‌اند که نابودی اسرائیل، نه صرفا با بمباران‌های تاکتیکی بلکه با شکستن روحیه‌ سلطه‌گر آن رژیم و تهی‌ساختن آن از درون امکان‌پذیر است.

در میانه طوفانی که آتش و رسانه و روان، هم‌قسم شده بودند تا اراده یک ملت را در هم شکنند، سکوتی ایستاده بود؛ سکوتی از جنس صبر، حکمتی آرام اما نافذ، حضوری که نه بر پرده‌ها ظاهر بود و نه در رجزها فریاد می‌شد، اما قوام میدان و پشت‌گرمی جبهه‌ها از همان‌جا می‌آمد: رهبری که فرمان نمی‌داد اما صحنه را می‌ساخت؛ سخن نمی‌گفت اما افق می‌گشود.

در طوفان‌های تاریخ، تنها کشتی‌هایی از غرقاب نجات می‌یابند که سکاندارانی بصیر، شجاع و حکیم داشته باشند. در عصر انفجار ادراک‌ها و فروپاشی چارچوب‌های کلاسیک حکمرانی، آنکه بتواند از دل بحران‌ها، مسیر امت‌سازی و تمدن‌پردازی را بگشاید، نه یک مدیر که یک مهندس حقیقت است؛ در تراز اسلامی، ولی امت است. در روزگاری که دنیای سیاست و رسانه با هندسه‌ای پیچیده از تهدیدهای ترکیبی، سرنوشت ملت‌ها را در معادلات ژئوپلیتیکی به بازی می‌گیرند، مسئله «رهبری» به مسئله‌ای تمدنی تبدیل شده است.

در تاریخ جوامع آنگاه که بحرانی سر برمی‌دارد، اولین تکیه‌گاه ملت‌ها، نگاه‌شان به قله‌نشینان عرصه تدبیر است. گاه اما قله‌ها خود در مه‌اند و دیده نمی‌شوند.