در بحبوحه تقابل تاریخی ایران با رژیم کودک‌کش اسرائیل، کشور در موقعیتی حساس قرار دارد که بیش از هر زمان دیگری، نیازمند انسجام ملی و هم‌افزایی ظرفیت‌های اجتماعی است. تجربه جنگ‌های کلاسیک در تاریخ معاصر منطقه نشان داد که سلاح، تکنولوژی و توان نظامی هرچند موثر، اما بدون مشارکت و پشتیبانی مردم، به حداکثر کارآمدی خود نمی‌رسد. امروز اما عرصه جنگ، صورتی فراتر از میدان‌های نظامی به خود گرفته و مقابله با دشمن، در میدانی موسوم به «جنگ ترکیبی» ادامه می‌یابد؛ میدانی که در آن «اعتماد مردم به مسئولان» به سان سلاحی نامرئی اما بازدارنده، نقش کلیدی در تولید قدرت نرم و برتری راهبردی کشور ایفا می‌کند.

در پی حمله‌ اخیر آمریکا به تاسیسات هسته‌ای ایران، جهان شاهد فصل جدیدی از تنش‌ها و چالش‌های ژئوپلیتیک در خاورمیانه است. درک اهداف راهبردی آمریکا در این اقدام، نه‌تنها برای تحلیل دقیق رویدادها ضروری است، بلکه می‌تواند به سیاست‌گذاران، تحلیلگران و افکار عمومی در درک پیامدها و طراحی واکنش‌های مناسب یاری کند.

وقتی خداوند انسان را آفرید، او را آزاد آفرید و این آزادی باید به رشد او بینجامد؛ اما در دنیای معاصر وقتی پای منافع استکباری به میان می‌آید، این آزادی به چالش کشیده می‌شود. ایالات متحده با هدف جلوگیری از ظهور یک قدرت مستقل و آزاد در ایران، به روش‌های مختلفی از جمله حملات نظامی پرداخته است. این تلاش‌ها به وضوح نمایانگر تلاش آمریکا برای حفظ تسلط خود بر منطقه و محدودکردن رشد ایران به عنوان یک قدرت مستقل است.

در جهان معاصر، جنگ تنها محدود به میدان‌های نبرد فیزیکی نیست؛ بلکه عرصه‌ای پیچیده و تعیین‌کننده از روایت‌ها، تصویرسازی‌ها و نبردهای رسانه‌ای است. حمله اخیر به تاسیسات هسته‌ای ایران، علاوه بر نبرد سخت‌افزاری، میدانی مهم در فضای رسانه‌ای ایجاد کرد که سرنوشت سیاسی و روانی جنگ در آن رقم می‌خورد.

سه‌شنبه صبح آتش‌بس اعلام شد، اینکه درست بوده یا نه در تخصص بنده نیست، ولی قلم را برداشتم تا خطی بنویسم که چشمم به سخن شهید حسن باقری افتاد: ما آمدیم بجنگیم؛ جنگ یک روزش پدافند است. یک روزش صبر است. یک روزش استقامت است و یک روزش شوق پیروزی است

ساعت هفت صبح است. من پشت پنجره آشپزخانه ایستاده‌ام، کتری آب‌جوش قل‌قل می‌کند، بچه‌ها خوابند و بوی نان تازه در کوچه پیچیده.

در میانه جنگ ایران و رژیم صهیونیستی، شاهد آن بودیم که آمریکا به صورت شبانه به تاسیسات هسته‌ای کشور، حمله‌ای نظامی می‌کند.

بازدارندگی، در منطق نظامی و ژئوپلیتیک، وقتی واقعی است که نیازی به اثبات خود نداشته باشد. نه از زبان فرماندهی، نه در مانورهای نمایشی و نه حتی با هشدارهای دیپلماتیک. بازدارندگیِ واقعی، خودش را در لحظه‌ای نشان می‌دهد که دشمن با همه ابزارهای تهاجمی‌اش «نمی‌زند» یا بدتر «نمی‌تواند بزند»