فرزند زمان

فرزند زمانیم، نه دیریم، نه زودیم
از روز ازل معتکف معرکه بودیم

گرد خفقان از افق دید گرفتیم
زنگار غم از چهرهٔ آیینه زدودیم

یک شهر به وجد آمده در فصل تماشا
از منظرهٔ پنجره‌هایی که گشودیم

در خانهٔ انسانیت امروز ستونیم
در خیمهٔ حقانیت امروز عمودیم

ای عشق! ببین صفحه پر از جوهر خون شد
هربار برایت غزلی تازه سرودیم

باری تو هم از غربت ما بگذر و بگذار
تاریخ بگوید که چه کردیم و که بودیم